Η «Μασονία» της Υγείας

 Γράφει ο ΑΡΚΟΛΕΩΝ
Πρελούδιο
  Τέλος τα ψέματα. Ήρθε, νομίζω, η ώρα να μιλήσουμε τη σκληρή γλώσσα της αλήθειας, είτε αυτή αφορά εμάς τους ίδιους, είτε αυτή αφορά το γνωστό και οικείο περίγυρό μας, είτε αυτή, εν τέλει, έχει να κάνει με τους «άλλους», τους πιο απόμακρους, τους «παλατιανούς» και τους αριστοκράτες της από χρόνους, ηθικά, κοινωνικά και οικονομικά παρακμάζουσας Νερώνειας ελληνικής κοινωνίας. Στο άθλιο τούτο έργο εμείς δεν είμαστε αμέτοχοι. Κάτι λίγο με την.....
ψήφο μας, κάτι λίγο με την σιωπή μας, κάτι ακόμη περισσότερο με την αποχή μας από τα κοινά, επιταχύναμε την έλευση την αδιέξοδης σημερινής κατάστασης. Όμως δεν νομίζω ό,τι γίνεται αυτό το θέατρο του παραλόγου να.......... συνεχιστεί επ’ αορίστον. Παρόλα αυτά, θεωρώ πως εάν πρωτίστως δεν αναγνωρίσουμε και εστιάσουμε στην ουσία των προβλημάτων μας, όσο και στους ουσιαστικούς υπαιτίους της, σίγουρα, το μοναδικό αποτέλεσμα των πράξεων μας θα είναι λίαν συντόμως να επανέλθουμε πάλι εδώ, σε μία παρόμοια και πιθανότατα χειρότερη κατάσταση από τη σημερινή. Όποια ενδιάμεση λύση δώσουμε σήμερα, η οποία θα περιλαμβάνει ημίμετρα και οικονομικοπολιτικά τεχνάσματα καθώς και πολιτικάντηκα «γιατροσόφια», θα είναι πρόσκαιρη και ελλιπής. Για αυτό νομίζω πως θα πρέπει να ανοίξουμε επιτέλους την επίπονη συζήτηση της αυτοκριτικής μας ως ελληνική κοινωνία, ως πρώτο βήμα, που είναι όμως το πολυτιμότερο για την περαιτέρω ανάταση και ανάσταση μας. Ύστερα, θεωρώ πως θα πρέπει εναγωνίως να αναζητήσουμε ένα νέο εθνικό όραμα, μία «Νέα Εθνική Μεγάλη Ιδέα», απήλλαγμένη όμως από πολεμοχαρής ιδεολογίες, άστοχες αλυτρωτικές θεωρίες, και κενές μεγαλόστομες υπερεθνικιστικές διακηρύξεις!

   Στόχος  μου είναι μέσα από αυτές της  προσδοκώμενες όσο το δυνατόν σύντομες αναλύσεις, επώνυμα πλέον, χωρίς να θίγουμε απ’ τη μια ονομαστικά πρόσωπα και πράγματα αλλά χωρίς να αφήνουμε και τίποτε πλέον στο απυρόβλητο, να αναζωπυρώσουμε και να εστιάσουμε την προσοχή του στενού και ευρύτερου κοινωνικού μας περίγυρου σε ζητήματα και προβλήματα της τρέχουσας επικαιρότητας αλλά και σε πολλά άλλα που σίγουρα κανείς μα κανείς δε ασχολείται πλέον σοβαρά. Έτσι, κλείνοντας αυτή τη σύντομη εισαγωγή, υπόσχομαι να βλέπω και να κρίνω τα θιγόμενα θέματα θέτοντας κατά πρώτο πάντα λόγο τον εαυτό μου στη θέση του κρινόμενου και του συνενόχου, και κατόπιν των υπολοίπων συμπολιτών μου και συμπατριωτών μου. Θεωρώ, απλά, πως στο απεχθές έγκλημα της διακόρευσης, διαπόμπευσης και ευθανασίας της γλυκιάς μας πατρίδας είμαστε όλοι ισότητα υπαίτιοι, κανείς περισσότερο η λιγότερο, πολιτικοί, ευγενείς και αριστοκράτες, εύρωστοι οικονομικοί παράγοντες, συνταξιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι, στρατιωτικοί, εργάτες και προϊστάμενοι, απλός λαός αλλά και «Κολωνάκι», πολίτες και… εξουσία!

   Η «Μασονία» της  Υγείας

   Μου φαινόταν αδύνατον να αρχίσω να εκθέτω τις σκέψεις μου από οποιοδήποτε  άλλο τομέα εκτός αυτού του  ευαίσθητου κλάδου της υγείας. Ομολογώ  πως την τελευταία δεκαετία προσωπικά  προτίμησα να στραφώ στις ιδιωτικές  παροχές υπηρεσιών υγείας. Τούτο ήταν αποτέλεσμα προσωπικών συγκυριών και όχι γιατί περιφρονώ τις ανάλογες εθνικές παροχές. Οδηγήθηκα σε αυτές τις, ειλικρινά, πολυέξοδες επιλογές, ωθούμενος, κυρίως, επειδή σε τοπικό επίπεδο οι προσωπικές μου εμπειρίες από τη συμπεριφορά κάποιων μεμονωμένων προσώπων μέσα από το Γ. Ν. Κ. Υ Νάξου δεν ήταν και οι καλύτερες δυνατές μετά την ασθένεια και το θάνατο του πολυαγαπημένου μου αδελφού, ο οποίος υπήρξε εξέχων και εξαιρετικά ενεργό στέλεχος του εν λόγω ιδρύματος. Όμως δεν θέλω να εστιάσω τις παρατηρήσεις μου, τώρα, στο Εθνικό Σύστημα Υγείας (Ε.Σ.Υ.). Προτιμώ να ξεκινήσω από την δεύτερη «Μεγάλη Στοά» της Ελλάδος που δεν είναι άλλη από το Φαρμακευτικό κλάδο.

   Τις ώρες που γράφονται τούτες οι γραμμές  ένα ανήθικο παιχνίδι παίζεται στις πλάτες των άμοιρων μικροσυνταξιούχων, αλλά και των χρόνια και βαριά ασθενών, ειδικά αυτών που έχουν ανίατες και θανατηφόρες ασθένειες (π.χ. καρκινικοί όγκοι), τόσο όμως και όλων των υπολοίπων, οι οποίοι, δικαιωματικά, απαιτούν τόσο αξιοπρέπεια, όσο εξυπηρέτηση και σεβασμό. Εδώ θα πρέπει να σημειώσω πως ο απλός λαός δεν είναι εντελώς αμέτοχος στο δράμα που παίζεται αυτές τις μέρες στην πλάτη του. Η ασύστολη πολυφαρμακία, η χρόνια ανήθικη συναλλαγή κουπονιών μεταξύ φαρμακοποιού και ασφαλισμένου, η οικονομική υποδούλωση του ασφαλισμένου στις επιταγές του φαρμακοποιού, η «θεοποίηση» του φαρμακείου της γειτονιάς, που «καλόβουλα» πάντα δέχεται να μας «εξυπηρετήσει» στις δύσκολες στιγμές μας, αυτά και άλλα πολλά, έπλασαν ένα απεχθές τοπίο εκμετάλλευσης κυρίως του αφελή μικρομεσαίου και εντελώς κρατικά απροστάτευτου ασφαλισμένου. Άλλωστε σε όλους μας είναι οικεία κάποια εικόνα ενός ηλικιωμένου φορτωμένου με μία γεμάτη σακούλα κάθε λογής φαρμάκου.

   Σίγουρα, κοινώς αποδεκτό, είναι πως ευθύνες φέρνουμε όλες οι πλευρές, τόσο οι ασφαλισμένοι όσο και η κρατικοδίαιτη «Τρόικα» που λυμαίνεται τόσα χρόνια το χώρο της υγείας. Αυτή βέβαια η παλαιά και διαρκή «Τρόικα», που όπως ορθά μερικοί πιθανώς θα κατάλαβαν, απαρτίζεται κατά πρώτοις από τους φαρμακοβιομηχάνους και τους φαρμακέμπορους (φαρμακαποθήκες), την πανίσχυρη «Στοά» του ιατρικού κλάδου (τόσο ιδιώτες, όσο και κρατικοί ιατροί), και κλείνει φυσικά με τους «εκτελεστές» του εν λόγω «τάγματος» που δεν είναι άλλοι από τους φαρμακοποιούς. Οι τελευταίοι, κατάφεραν και μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και ενέταξαν τη φυσική τους επαγγελματική υπόσταση σε περίοπτη θέση μέσα στη συνείδηση του απλού έλληνα πολίτη, ακριβώς πλάι σε κείνη που κληρονομήθηκε από την μαύρη περίοδος της Τουρκοκρατίας, όπου το τρίπτυχο «Γιατρός, Δάσκαλος και Παπάς» περιέκλειε το γίγνεσθαι και τη μορφωτική υπόσταση του υπόδουλου έθνους μας. Έτσι, δεν θα ήταν σήμερα υπερβολή εάν ξαναγράφαμε το εν τρίπτυχο ως εξής: «Γιατρός, Φροντιστής, Φαρμακοποιός!» (όπου ως Φροντιστής εδώ νοείται ο καθηγητής ιδιωτικού φροντιστηρίου), αφού η σημερινή μας εποχή έχει άλλες κοινωνικές ανάγκες και επιταγές.

   Ο *φαρμακευτικός κλάδος είναι από τους ελάχιστους που στο διηνεκές της τελευταίας τριακονταετίας, τουλάχιστον, παρουσιάζει διαρκώς κέρδη, ακόμη και όταν σε επίπεδο ισολογισμών μπορεί να παρουσιάσει και μερικές φορές, παραπλανητικά, και κάποιες ζημιές. Ειδικά οι φαρμακοποιοί είναι μια κλειστή επαγγελματική κάστα, η ισχυρότερη ίσως πανελλαδικά, προστατευόμενη από όλες τις κοινωνικές πλευρές, που αναμεταξύ τους έχουν πλάσει ένα εξαίσιο κώδικα αλληλοϋποστήριξης και αλληλεγγύης, που, μερικές φορές,  φέρνει κατά νου εβραϊκά πρότυπα συνεργασίας! Εάν ανατρέξουμε δε στα πριν και μετά δηλωθέν περιουσιακά στοιχεία καθενός από αυτούς θα δούμε μία εκπληκτική οικονομική ανέλιξη. Άλλωστε σε κανένα μας δεν πρέπει να διαφεύγει τι έξοδα χρειάζεται να κάνει κάποιος υποψήφιος για να προβεί σε μια επιτυχή εκλογική αναμέτρηση για την εκλογή του στο Δημαρχιακό θώκο κάποιας πόλης!

   Πέραν όμως αυτά, η διαρκή συναλλαγή μεταξύ φαρμακοποιών, νοσοκομειακών και  ιδιωτικών ιατρών και φαρμακοβιομηχάνων (μην ξεχνάμε την περίοπτη θέση που έχει ένας φαρμακευτικός πλασιέ στην αγορά εργασίας πανελλαδικά) λυμαίνουν με έντεχνο τρόπο τόσο τα δημόσια νοσοκομεία, ενώ αντιθέτως προωθούν επιτυχέστατα τα αντίστοιχα ιδιωτικά. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει επίσης ό,τι αντικείμενο εμπορίου ενός φαρμακοποιού είναι και τόσο υγειονομικό υλικό όσο και πολλά συναφές σκευάσματα (εργαλεία, αναλώσιμα υλικά κλπ). Έτσι, αυτή η βιομηχανία του πόνου, του εμπορίου του θανάτου, της οικονομικής εξαθλίωσης όλων αυτών που ζουν την «κακιά ώρα», έρχεται τώρα να βγει μπροστάρης στον αγώνα για το συμφέρον του… ασθενή!!!

   Ειλικρινά, δεν ξέρω τι βαθύτερα κρύβεται πίσω από όλη αυτή την υποκρισία. Σίγουρα  όμως δεν κρύβεται το δικό μου συμφέρον, ως έλληνα πολίτη. Αισθάνομαι πανταχόθεν αβοήθητος. Ένα ξεπεσμένο κράτος, μία ξεφτιλισμένη πολιτική ηγεσία, συνολικά και πολύχρωμα, μία υπνωτισμένη  και καταδικασμένη σε ευθανασία ελληνική κοινωνία, όλα αυτά και άλλα πολλά, έρχονται να δέσουν ένα εφιαλτικό σκηνικό παρόμοιο. Η ελληνική «Θεία Κωμωδία» σε όλο της το μεγαλείο.

   Σίγουρα το εν λόγω θέμα είναι βαθύ και χαώδες. Τα πρόσωπα που κρύβονται πίσω από τις κουρτίνες του παγκόσμιου κλάδου της υγείας είναι πολλά, ισχυρά και αμείλικτα. Δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε από επικοινωνιακά τεχνάσματα του  τύπου: «Βρέθηκε το τάδε φάρμακο για  τον καρκίνο», «Βρέθηκε η τάδε θεραπεία για τον ζαχαροδιαβήτη» κλπ. Ουδείς από τους φαρμακοβιομηχάνους επιθυμεί την δραστική θεραπεία τόσο του καρκίνου, όσο και άλλων χρόνιων νοσημάτων, που φέρνουν πακτωλούς χρημάτων στα ταμεία τους. Απλώς επιδοτούν την έρευνα της…  ελπίδας! Εξαίρεση εδώ αποτέλεσε η παγκόσμια κινητοποίηση καταπολέμησης του τσιγάρου, (περιούσια εξαίρεση η ανάπηρη χώρα μας), αφού πρωτίστως διαπιστώθηκε ό,τι τα φορολογικά έσοδα από τη χρήση του ήταν ευθέως συγκρινόμενα με τα έξοδα για την ασφαλιστική κάλυψη των ασθενών εξ αυτού!

   Εν  κατακλείδι

   Κλείνοντας, θα ήθελα να πω πως δεν μπόρεσα να αναφέρω όλα όσα έχω κατά νου, και γνωρίζω, μέσα στις λίγες γραμμές του πρώτου μου αυτού άρθρου, (αν και το προσδοκώμενο «σύντομο», διαψεύστηκε… σύντομα). Ο τομέας του φαρμάκου είναι ο πιο ευαίσθητος τομέας της υγείας. Αποτελεί το διαχρονικό όπλο της ιατρικής. Άλλωστε μην αμελούμε τη λόγο ύπαρξης θα είχε ο ιατρός και η ιατρική ως επιστήμη εάν δεν υπήρχε η φαρμακολογία! Τούτο αποδεικνύει περίτρανα το αλληλένδετο των επιμέρους παραμέτρων.

   Η κρατική παρέμβαση, η κρατική  επιμελητεία, η κρατική παραγωγή, έρευνα και διάθεση, μέσα από ηθικές και έντιμες διαδικασίες που  δυνάμεθα να προτάξουμε θα έπρεπε να αποτελούν  διακαή πολιτικό και κοινωνικό μας  στόχο. Όσο το κράτος και η κοινωνία κωλυσιεργεί, και συναλλάσετε με οποιουδήποτε είδους καρτέλ θυσιάζοντας την υγεία των πολιτών της, των συνανθρώπων της στο βωμό του χρήματος και της επανεκλογής, τόσο το μέλλον μας θα διαγράφεται διαρκώς πιο ζοφερό, με η χωρίς την οικονομική Τρόικα. Θα πρέπει να αντιληφθούμε, εμείς, οι απλοί πολίτες, ό,τι το κράτος είμαστε ΕΜΕΙΣ! Η πολιτική ηγεσία είναι υπάλληλοί μας που βρίσκονται εκεί για να μας υπηρετούν και για αυτό τους αμείβουμε για τις «υπηρεσίες» που καταβάλλουν. Τούτοι όμως μας συμπεριφέρονται εντελώς ανάρμοστα και εχθρικά. Συναλλάσσονται με κάθε είδους μεγαλοεπιχειρηματικά συμφέροντα με σκοπό την εκμετάλλευση της ιδιωτικής περιουσίας μας, της φυσικής φθοράς μας και της, εν κατακλείδι, ηθικής, οικονομικής και εθνικής μας υποδούλωσης. Για αυτό, όπου και αν βρίσκονται, όσο ψηλά και αν είναι κρυμμένοι, θα πρέπει να καταβαραθρωθούν και να τιμωρηθούν, τόσο εκείνοι, όσο και οι ηθικοί αυτουργοί τους που διαρκώς σιγοψιθυρίζουν πίσω από τις μελανές κουρτίνες του Μεγάρου Μαξίμου!

   Μετά  τιμής

   Ηωάνης Αρκουλής [ΑΡΚΟΛΕΩΝ]

   Ψηφιακός  Αλχημιστής


   *φαρμακοβιομήχανοι, φαρμακέμποροι, φαρμακαποθήκες και φαρμακοποιοί