Μ. Χατζηνικολάου: «Ο Πανναξιακός δεν ζηλεύει την Α1»

Μία από τις πιο ηχηρές παρουσίες στο πρωτάθλημα της Α2 Γυναικών είναι αυτή της Μαρίας Χατζηνικολάου, η οποία το καλοκαίρι πήρε μεταγραφή από τον Παναθηναϊκό στον Πανναξιακό και τάραξε τα... νερά στο νησί. Η επένδυση σε μία έμπειρη διεθνή αθλήτρια δείχνει ότι ξεκάθαρος στόχο της ομάδας που καθοδηγούν δύο καταξιωμένοι τεχνικοί ο Γιώργος Δερμάτης και ο Σούλης Τουρσούγκας, είναι η άνοδος στην Α1.
Η Χατζηνικολάου έπειτα από μία πλούσια καριέρα στην Α1, στα 34 χρόνια της αποφάσισε να δοκιμάσει για δεύτερη φορά στην Α2 και έχοντας περάσει από τις πιο δημοφιλείς ομάδες της Αθήνας (ΑΕΚ, Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό), αναλύει στο www.volleyball.gr τη ζωή σε...
νησιώτικους ρυθμούς:

«Ήταν η δεύτερη χρονιά που δέχτηκα κρούση από τον Πανναξιακό, αφού και πέρσι μου είχαν κάνει πρόταση, αλλά τότε προτίμησα να μείνω στον Παναθηναϊκό. Φέτος μίλησα με τον κ. Τουρσούγκα, ο οποίος μου μετέφερε το κλίμα που υπάρχει στην ομάδα και τους υψηλούς στόχους της, μου έδειξε ότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για εμένα και αφού στη συνέχεια μίλησα και με τη διοίκηση πείστηκα ότι αξίζει τον κόπο να ενταχθώ κι εγώ σε αυτήν την αξιόλογη προσπάθεια που γίνεται».

Ήταν εύκολη η απόφαση να φύγεις από μία ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό και γενικότερα από τα γήπεδα της Α1;
«Για να πω την αλήθεια, έβλεπα ότι η κατάσταση στον Παναθηναϊκό φέτος και γενικότερα στην Α1 δεν θα ήταν καλή, όχι οικονομικά, αλλά αγωνιστικά και επειδή στην καριέρα μου είχα μάθει να έχω υψηλούς στόχους δεν μπορώ να δεχτώ εύκολα την ήττα. Δυστυχώς, ο Παναθηναϊκός φέτος πάει από ήττα σε ήττα, αλλά δεν είναι μόνο ο Παναθηναϊκός που περνάει δύσκολες στιγμές. Αν εξαιρέσουμε τις τρεις πρώτες ομάδες ΑΕΚ, Ολυμπιακό και Ηρακλή Κηφισιάς, από την τέταρτη ομάδα μέχρι και την τελευταία οι διαφορές είναι πολύ μικρές.

Το δυσάρεστο είναι ότι ενώ πέρσι ήταν 4-5 οι ανταγωνιστικές ομάδες, φέτος είναι τρεις και ελπίζω του χρόνου να μην είναι λιγότερες. Το πρόβλημα, πέρα από την οικονομική κρίση θεωρώ ότι εστιάζεται και στο γεγονός ότι οι καλές Ελληνίδες αθλήτριες είναι συγκεντρωμένες σε αυτές τις 2-3 ομάδες. Οι υπόλοιπες δεν παίρνουν ξένες και δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν. Για παράδειγμα, οι Τράχωνες παλεύουν με την Κιόση και οι Μακεδόνες Αξιού με την Μερτέκη. Φτάνει όμως αυτό;»

Η κρίση μπορεί να αφήσει κάτι θετικό στο ελληνικό βόλεϊ;
«Αυτό που μου αρέσει από όλη αυτή την δύσκολη κατάσταση που την έχουμε βαφτίσει κρίση είναι ότι βγαίνει πιο δυνατό το βόλεϊ στην περιφέρεια. Παρατηρώ ότι ομάδες από την επαρχία βελτιώνονται γιατί είχαν μάθει πάντα να στηρίζονται στα λίγα και πιστεύω ότι όσοι θα ρίξουν το βάρος στις νεαρές αθλήτριες θα τα καταφέρουν. Μου αρέσει που βλέπω στην Α1 το Ρέθυμνο και μακάρι του χρόνου να είμαστε κι εμείς μία ακόμη ομάδα της περιφέρειας στο πρωτάθλημα. Στην επαρχία αγαπούν πραγματικά το βόλεϊ, το στηρίζουν και διψούν για πρωταθλητισμό».

Στη Νάξο βρήκες αυτά που περίμενες;
«Η κατάσταση στον Πανναξιακό μου θυμίζει πάρα πολύ τα Βριλήσσια, όταν αγωνιζόμουν εκεί. Όταν μία ομάδα διαθέτει μόνο ένα τμήμα είναι λογικό να ρίχνει όλο της το βάρος εκεί. Στον Πανναξιακό είμαστε σαν μία οικογένεια και αυτό μου αρέσει πάρα πολύ. Η διοίκηση μας προσέχει πάρα πολύ και ο κόσμος μας δείχνει τη ζεστασιά του σε κάθε εντός έδρας ματς. Το είδα για πρώτη φορά στο φιλικό με τον Ολυμπιακό που έγινε μια πραγματική γιορτή, το έζησα και στο πρώτο εντός έδρας ντέρμπι με τον ΖΑΟΝ, όπου και πάλι ο κόσμος γέμισε το γήπεδο.

Αυτό που μου αρέσει ακόμα περισσότερο στη Νάξο είναι ότι οι φίλαθλοι δεν είναι οπαδοί, αγαπούν το άθλημα και την ομάδα τους με τον τρόπο που πρέπει. Αγωνιστικά, μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι αυτή τη στιγμή ο Πανναξιακός δεν έχει να ζηλέψει και πολλά από ομάδες της Α1, ιδιαίτερα από όσες βρίσκονται από τη μέση και κάτω στην βαθμολογία. Για παράδειγμα, από όσο γνωρίζω ο ΔΑΣΩ διαθέτει ακριβώς την ίδια ομάδα με πέρυσι, χωρίς αλλαγές παρά τη μετάβασή του από την Α2 στην Α1».

Ποιο είναι το «όπλο» του Πανναξιακού και που μπορεί να φτάσει; 
«Η ομάδα βασίζεται πάρα πολύ στο ταλέντο που υπάρχει στα νεαρά κορίτσια που απαρτίζουν το ρόστερ και από εκεί και πέρα εγώ και η Μουτζουρίδου προσθέτουμε την εμπειρία μας. Υπάρχει όρεξη από όλους για να πετύχουμε κάτι καλό και αυτό φαίνεται από τη δουλειά που κάνουν ο κ. Δερμάτης ως προπονητής και ο κ. Τουρσούγκας ως τεχνικός διευθυντής. Πράγματα που δεν γίνονται σε ομάδες της Α1, εδώ γίνονται.

Γνωρίζω ότι σε επίπεδο Α1 οι προπονητές δεν έχουν πολύ χρόνο για να ασχοληθούν ιδιαίτερα με την βελτίωση των νεαρών κοριτσιών, γιατί οι στόχοι τους πιέζουν πολύ περισσότερο. Στον Πανναξιακό οι προπονητές μας εστιάζουν πολύ πάνω στην ατομική βελτίωση κάθε αθλήτριας. Η παρουσία Δερμάτη, Τουρσούγκα, με τους οποίους είχα συνεργαστεί παλιά και στα Βριλήσσια έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην επιλογή μου να έρθω στον Πανναξιακό.

Στόχος μας δεν μπορεί να είναι άλλος από την άνοδο. Έχοντας παρακολουθήσει κάποιες ομάδες σε βίντεο. θεωρώ ότι είμαστε ένα σκαλοπάτι παραπάνω και μπορούμε να τα καταφέρουμε. Βέβαια, στην Α2 το πρωτάθλημα έχει και πολλά απρόοπτα, ορισμένες ομάδες παίζουν κάπως ανορθόδοξο βόλεϊ, αλλά δεν έχουμε να φοβηθούμε κάτι».

Μέχρι πρόσφατα ήσουν βασικό στέλεχος και αρχηγός της Εθνικής Γυναικών. Η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία με τον κ. Καλμαζίδη και η στροφή στην ανανέωση, θα φέρουν αποτελέσματα;
«Για να είμαι ειλικρινής δεν γνωρίζω τη δουλειά του κ. Καλμαζίδη, μπορώ να τον κρίνω μόνο από τα αποτελέσματά του στο ανδρικό βόλεϊ, όπου μόνο θετικά στοιχεία έχει στο βιογραφικό του. Σίγουρα θα φέρει μια αλλαγή φιλοσοφίας στην ομάδα, χωρίς αυτό να είναι μομφή για τη φιλοσοφία του κ. Φλώρου.

Θεωρώ, όμως, ότι οι αλλαγές προπονητών όταν υπάρχει μια στάσιμη κατάσταση μπορεί να φέρει θετικά αποτελέσματα. Θα πρέπει, όμως, να πάμε και σε ριζική ανανέωση. Το πείραμα συνδυασμός νιάτα - εμπειρία, μάλλον δεν λειτούργησε στην Εθνική. Ίσως, ο κ. Καλμαζίδης να πρέπει να καθιερώσει μια φουρνιά νέων αθλητριών που να δουλεύουν συνέχεια μαζί και να χτίσουν μια νέα Εθνική Γυναικών. Το έχουν κάνει άλλες χώρες με πιο προηγμένο βόλεϊ, γιατί να μην το ακολουθήσουμε και εμείς;».