Η ΒΟΥΛΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΑΤΡΟ

Την προηγούμενη εβδομάδα, η Βουλή ασχολήθηκε με δύο κορυφαία νομοθετήματα για το μέλλον της χώρας:
Τη  ψήφιση του πολυνομοσχεδίου με τα προαπαιτούμενα για τη συνέχιση του δανεισμού της Ελλάδας
Τον προϋπολογισμό, ο οποίος παραδοσιακά ανάγεται σε ψήφο εμπιστοσύνης προς την Κυβέρνηση
Δυστυχώς για το πολιτικό μας σύστημα, οι συνεδριάσεις της Βουλής είχαν σχεδόν συνεχή τηλεοπτική κάλυψη. Έτσι ο τηλεοπτικός φακός έγινε αδιάψευστος μάρτυρας της.........
αξίας του πολιτικού μας προσωπικού.

Σε επίπεδο κομμάτων:

Το ΠΑΣΟΚ σε κατάσταση πλήρους  κατάρρευσης, προσπαθούσε να συμμαζέψει την Κοινοβουλευτική του Ομάδα  και οι διεκδικητές του «μαγαζιού» αγόρευαν αλλά και ψήφιζαν σύμφωνα  με το προσωπικό τους κομματικό ακροατήριο.

Η ΔΗΜΑΡ προσπαθούσε να ισορροπήσει μεταξύ της αριστερής ιδεοληψίας που εκφράσθηκε από το κορυφαίο ζήτημα του επιδόματος γάμου (γι’ αυτό δεν ψήφισε το πολυνομοσχέδιο) και της πραγματικότητας που την οδήγησε να υπερψηφίσει σε μεγάλο ποσοστό τον προϋπολογισμό. Παράλληλα όμως, δύο βουλευτές της στην πρώτη ψηφοφορία ήταν «καβάτζα» μήπως και γίνει καμία «στραβή» γι’ αυτό ψήφισαν στη δεύτερη ανάγνωση του καταλόγου για το πολυνομοσχέδιο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ισορροπούσε μεταξύ του  θεσμού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της οργάνωσης (και εκμετάλλευσης) των διαδηλώσεων εκτός της Βουλής.

Οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ σε συνδυασμό  με τον ΣΥΡΙΖΑ, προσπάθησαν και  κατάφεραν να υπερασπισθούν επάξια τα προνόμια των βολεμένων υπαλλήλων  της Βουλής οι οποίοι σε συντριπτικό  ποσοστό, αποτελούν ρουσφετολογικές  προσλήψεις.

Πολύ περισσότερο ενδιαφέρον όμως είχε η συμπεριφορά των εκπροσώπων του έθνους. Και τι δεν είδαμε (και ακούσαμε); Η κυρία Γκερέκου (γνωστή και από την υπόθεση φοροδιαφυγής του συζύγου της) λέγεται ότι ψήφισε με γνώμονα ένα ρουσφέτι που δεν ικανοποιήθηκε για τη σχολή ξεναγών της Κέρκυρας. Ο κύριος Παναγούλης, εξέφρασε απειλές που δεν θα μπορούσε να διανοηθεί ούτε η Χρυσή Αυγή. Ο κύριος Τσίπρας επέμενε να μας πείσει για το όραμά του να κάνει την Ελλάδα Αργεντινή ενώ είχε καλέσει τους ξένους επενδυτές να μην πατήσουν το πόδι τους στην Ελλάδα. Ίσως γιατί τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας ευνοούν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κύριος Χαϊκάλης μπέρδεψε τη Βουλή  με το πλατό τηλεοπτικού σταθμού  όπου συμμετέχει σε φθηνού γούστου  κωμωδίες. Ο κύριος Ανδρουλάκης παραιτούνταν από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του από ραδιοφωνική εκπομπή. Ο κύριος Κασσής, ψήφιζε με το μυαλό στους ευνοημένους παραγωγούς γάλακτος της Ηπείρου που φόρτωναν με ζημιές και δάνεια τη ΔΩΔΩΝΗ.

Ο κύριος Κουράκος ισορροπούσε μεταξύ της ιδιότητας του βολεμένου διορισμένου υπαλλήλου της Βουλής και αυτής του βουλευτή. Η κυρία Μακρή τσίριζε «Όχι», κουνώντας ένα σημαιάκι ώστε να εκμεταλλευτεί το τηλεοπτικό πλάνο, αποκρύπτοντας από τους ψηφοφόρους της ότι έχει διορισθεί τρεις φορές στο Δημόσιο. Ο κύριος Κουίκ ασχολούνταν με τη σύνταξη μήνυσης προς τον Τόμσεν της Τρόικας, αφήνοντας αναπάντητο το ερώτημα γιατί δεν μηνύει τον Μπαράκ Ομπάμα και την Κριστίν Λαγκάρντ.

Βεβαίως, δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε  τα ξεκατινιάσματα για τους μισθούς  των βουλευτών ,τα ρολόγια, τα δακτυλίδια και τις αιχμές των μη υπουργοποιημένων βουλευτών για τη συμπεριφορά των υπουργών.

Εν τέλει, είτε ψήφιζαν είτε καταψήφιζαν, πολλοί βουλευτές είχαν στο μυαλό τους, τους ψηφοφόρους και τη δύναμη της τηλεοπτικής μετάδοσης. Είμαι δε απολύτως σίγουρος ότι σε μεγάλο βαθμό δεν κατανοούσαν τη θέση της χώρας αλλά οι περισσότεροι δεν έχουν ούτε τις απαιτούμενες γνώσεις να κατανοήσουν τα κείμενα που είχαν μπροστά τους. Γι’ αυτό και πολλοί για μεγάλο χρονικό διάστημα άφησαν την αίθουσα της ολομέλειας για να παρακολουθήσουν τον αγώνα ΑΕΚ – Ολυμπιακού.

Επειδή όμως η ανθρωπότητα  δεν έχει επινοήσει κανένα πολιτικό σύστημα που να είναι καλύτερο από την Κοινοβουλευτική δημοκρατία και επειδή σε ένα τέτοιο σύστημα, το πολιτικό προσωπικό έχει μεγάλη σημασία να διαθέτει τις ικανότητες και το ήθος που αρμόζει για το ρόλο του, καταγράφω προτάσεις που έχουν δει στο παρελθόν το φως της δημοσιότητας:

Α) Κανείς βουλευτής να μην δικαιούται να εκλεγεί περισσότερο  από δύο τετραετίες. Έτσι θα τελειώσουν οι πελατειακές σχέσεις με τους ψηφοφόρους και το πολιτικό προσωπικό θα γνωρίζει ότι δεν μπορεί να ζήσει από την πολιτική

Β) Να καταργηθεί η βουλευτική σύνταξη και τα χρόνια της βουλευτικής  θητείας να προσμετρώνται στον ασφαλιστικό φορέα που άνηκε ο βουλευτής πριν εκλεγεί

Γ) Σε κανέναν βουλευτή η ετήσια βουλευτική αποζημίωση να μην υπερβαίνει τον μέσο όρο των δηλωθέντων ατομικών εισοδημάτων του τα τελευταία πέντε χρόνια προ της εκλογής του, καθιερώνοντας ταυτόχρονα ένα minimum

Δ) Να καταργηθούν μια  σειρά από προνόμια όπως:

Επιστημονικοί κλπ συνεργάτες, διότι εάν είσαι αγράμματος, αυτοί δεν σε σώζουν
Αστυνομική φύλαξη δεδομένου ότι εάν πράγματι προσφέρεις στην κοινωνία, κανείς δεν θα σε πειράξει
Αυτοκίνητα, δεδομένου ότι εάν δεν έχεις δικό σου, απλά σημαίνει ότι δεν οδηγείς (άρα άχρηστο) και αν οδηγείς τότε μάλλον έχεις δικό σου
Ταχυδρομικά τέλη κλπ. διότι στην εποχή του internet δε νοείται ο βουλευτής να ρυπαίνει το περιβάλλον με αναχρονιστική αλληλογραφία
Βουλευτική ασυλία γιατί έχει γίνει κατάχρηση του θεσμού ακόμη και για προσωπικές ερωτικές σχέσεις. Στο τέλος, πρέπει όλοι να εμπιστεύονται τον θεσμό της δικαιοσύνης
Ε) Μη συμμετοχή στα  ψηφοδέλτια όλων όσων δεν έχουν minimum αποδεδειγμένη επαγγελματική ενασχόληση δέκα ετών, δεν έχουν ένα minimum επίπεδο σπουδών και δεν μιλούν τουλάχιστον μία ξένη γλώσσα. Εάν αποφασίζουν για τον ελληνικό λαό, θα πρέπει τουλάχιστον να μπορούν να αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω της. Εννοείται ότι όλοι οι άνδρες θα πρέπει να έχουν υπηρετήσει στον ελληνικό στρατό και ειδικές προβλέψεις μπορούν να γίνουν μόνο για τα ΑΜΕΑ

ΣΤ) Καθιέρωση του ασυμβίβαστου της ιδιότητας του βουλευτή και του υπουργού. Έτσι θα πάψουν τα υπουργεία να γίνονται χώρος πελατειακών και ρουσφετολογικών σχέσεων, ενώ θα υποχρεωθούν και τα κόμματα, που είναι απαραίτητοι θεσμοί της δημοκρατίας, να αναδεικνύουν και να εξελίσσουν πολιτικά στελέχη. Εξάλλου, ο διαχωρισμός των εξουσιών είναι ούτως ή άλλως γνώρισμα των προοδευτικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών.
Προφανώς, έχουν καταγραφεί στο δημόσιο διάλογο και άλλες σκέψεις στην κατεύθυνση της βελτίωσης του Κοινοβουλευτικού θεσμού που διαφεύγουν. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι τους εκπροσώπους μας στο Κοινοβούλιο τους επιλέγουμε εμείς. Άρα όλοι μας έχουμε την ευθύνη της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού.

Σε ότι αφορά στην ουσία των  δύο ψηφοφοριών κατανοώ ότι αρκετοί δυσπιστούν ή και αντιτίθενται στα μέτρα και τον προϋπολογισμό που ψηφίστηκε. Όμως, στη δημοκρατία τελικά υπερισχύει η άποψη της πλειοψηφίας και η πλειοψηφία έχει αναθέσει στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά να σώσει την Ελλάδα. Διότι εάν δεν σωθεί η Ελλάδα, όλα τα άλλα περιττεύουν. Όπως περίττευσαν στην Αργεντινή.

Η αλήθεια είναι ότι ως χώρα για δεκαετίες κάναμε πολλά, σημαντικά και συνεχόμενα λάθη ως προς τα οικονομικά μας. Κάποτε θα αποδοθούν και οι ευθύνες. Σήμερα όμως όλοι πρέπει να πιστέψουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε να μας σώσει ο Σαμαράς και η Κυβέρνηση, αλλά όλοι οι υπόλοιποι να θέλουμε να μην αλλάξει τίποτε.

Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει και  να γίνει ένα δίκαιο, παραγωγικό σύγχρονο κράτος.

Γιώργος Α. Βακόνδιος

Υποψήφιος Βουλευτής  Κυκλάδων Ν.Δ.