Φίλες και φίλοι,
Σας καλούμε στην Εκλογοαπολογιστική Συνέλευση της ΚΛΝ που θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 28 Μαρτίου στις 20:00 στο κτίριο της Πρώην Σχολής Ουρσουλινών. Θα ακολουθήσει η προβολή των εξής ταινιών Μικρού Μήκους:
Η μνήμη του Chris Marker (1962)
Η Μνήμη είναι θραύσμα του Χρόνου. Αρχικά, οι αναμνήσεις δεν ξεχωρίζουν από τις κοινές στιγμές. Αποκτούν βαρύτητα μόνο αργότερα, όταν οι πληγές που προκαλούν καταλαμβάνουν χώρο στη Μνήμη. Μετά τη σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή που επέφερε ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος, όσοι επέζησαν έχουν καταφύγει σε....
ένα υπόγειο δίκτυο στοών, καθώς η επιφάνεια της γης είναι μολυσμένη με ραδιενέργεια. Εκεί, κάποιοι που θεωρούν τους εαυτούς τους «νικητές» έχουν αναλάβει την εξουσία, κρατώντας τους υπόλοιπους φυλακισμένους. Προκειμένου να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τους αναγκαίους ενεργειακούς πόρους διενεργούν πειράματα με ταξίδια στον χρόνο, χρησιμοποιώντας κρατούμενους ως πειραματόζωα. Ωστόσο τα πειράματα αυτά αποδεικνύονται ολέθρια για τους συμμετέχοντες, οι οποίοι συχνά οδηγούνται στον θάνατο ή την τρέλα. (28΄)
Το κόκκινο μπαλόνι του Albert Lamorisse (1956)
Ένα μικρό αγόρι βρίσκει δεμένο σ’ ένα στύλο, στους δρόμους του Παρισιού του `50, ένα κόκκινο μπαλόνι. Το παίρνει μαζί του κι από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα το μπαλόνι ακολουθεί το αγόρι παντού. Κάτι που προκαλεί τον φθόνο των άλλων αγοριών που παίζουν στους δρόμους. Μια ταινία για το παιχνίδι και τη «μαγεία» που δεν μπορούν να κατανοήσουν οι ενήλικοι. Αλλά επίσης και για το πόσο εγωιστικά και μοχθηρά μπορούν να γίνουν τα παιδιά όταν δεν μπορούν να αποκτήσουν αυτό που θέλουν· πολύ απλά μετά θέλουν να το καταστρέψουν. Εκτός από την αναγνώριση και την εξαιρετική υποδοχή που έτυχε η ταινία από τους κριτικούς, είχε και εξαιρετική εμπορική πορεία όπου κι αν προβλήθηκε. Είναι μια ταινία που έχουν λατρέψει πολλές γενιές παιδιών (και ενηλίκων) σε ολόκληρο τον κόσμο με πρωτοποριακά οπτικά εφέ για την εποχή του. (32΄)
Πλέγματα του απογεύματος της Maya Deren (1943)
Η Deren με πρωταγωνίστρια τον εαυτό της ήρθε να επιβεβαιώσει τη φεμινιστική πεποίθηση πως το “προσωπικό είναι πολιτικό”. Μία ταινία που μένει έξω από τις κινηματογραφικές συμβάσεις κι αποτελεί πρότυπο οπτικής απόδοσης των ψυχολογικών αγωνιών και του νοητικού χάους. Το Meshes of the Afternoon δείχνει πως η αναζήτηση του εγώ και η αδυναμία ανάκτησης της πραγματικότητας μπορεί να οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή. Το έργο αρχικά ήταν βουβό, το 1952 όμως υποστηρίχθηκε από τις ψυχεδελικές μουσικές συνθέσεις του Teiji Ito(1935-1982). Για πολλούς θεωρείται επιτομή του πειραματικού κινηματογράφου. (14΄)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου