ΕΦΑΛΤΗΡΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ

Άρθρο του Ιωάννη Αρκουλή
Αριστεροδεξιά πολιτική ονόμασε ένας πολύ καλός μου φίλος την ανάλγητη πολιτική η οποία ασκείται στον δύσμοιρο τούτο τόπο αν όχι απ’ τα πρώτα βήματα της εικονικής ελευθερίας του, τουλάχιστον, από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. «Αριστεροδεξιόστροφη» θα πρότεινα εγώ, αφού στην ουσία ούτε καν αυτή την αμιγώς αριστερή η την αμιγώς δεξιά πολιτική δεν ξέρουν ή, πιθανότατα, αγνοούν παντελώς τους τρόπους και τις μεθόδους εφαρμογής της. Όμως η ελληνική κοινωνία δεν είναι πειραματόζωο, και, πέρα από τις όποιες πολιτικές ιδεολογίες, οι άνθρωποι έχουν πάνω απ’ όλα ανάγκες, οι οποίες πρέπει να..... εκπληρώνονται από όλους αυτούς, οι οποίοι, προσέξτε, δεν καλέσαμε, αλλά οικιοθελώς δέχθηκαν να προσφέρουν τις έμμισθες υπηρεσίες τους. Αγνοούμαι πάντοτε εμείς οι νεοέλληνες ψηφοφόροι πως η σημερινή, αλλά και η χθεσινή, πολιτική μας ηγεσία είναι έμμισθοι υπάλληλοί μας και όχι κηδεμόνες μας. Οι εξουσίες τους, στα πλαίσια του Συντάγματος, πηγάζουν από εμάς, για εμάς. Λεπτομέρειες, που θα είχαν αλλάξει όμως την σημερινή οπτική μας απέναντι στο
σαθρό πολιτικό μας σύστημα, αν τους δίναμε την πρέπουσα σημασία.
Λέγεται πως ένας λαός που δεν έχει διδαχθεί από τα παθήματα της ιστορίας του είναι δυστυχώς αναγκασμένος να τα ξαναζήσει. Αλήθεια, πόσες φορές θα πρέπει να πάθουμε τα ίδια και τα ίδια για να βάλουμε επιτέλους μυαλό. Τι ζητάμε; Λησμονούμε πάντοτε ό,τι πλείστον του προσωπικού οφέλους είναι το αντίστοιχο κοινό. Ζηλοφθονούμε τον υλικό πλούτο, στον βωμό του οποίου είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε ακόμη και την ίδια μας την ελευθερία. Ξεχνούμε τους καλούς μας φίλους και σφίγγουμε θερμά το χέρι του μέγιστου εχθρού μας, χθεσινού, σημερινού, αλλά και αυριανού εθνοκτόνου μας, πιστεύοντας ό,τι τα άγρια θηρία θα εξευμενιστούν με λιχουδιές! Ζούμε, ναι, σε έναν αδίστακτο, ήδη, παγκοσμιοποιημένο κόσμο, ο οποίος κινείται σε δαιμονισμένους ρυθμούς και που δεν το έχει σε τίποτε απολύτως να μας διαγράψει μια για πάντα από τα κιτάπια της ιστορίας, μιας ιστορίας της οποίας το βιβλίο έχουμε όχι μονάχα εμείς ανοίξει, αλλά και που έχουμε συγγράψει τις περισσότερές του σελίδες. Επιλογές δεν έχουμε πολλές. Η θα θεριέψουμε και θα επιβιώσουμε, η θα περιχαρακωθούμε και θα χαθούμε πια ως έθνος, δίχως να μεσολαβήσει καμία άλωσις αυτή τη φορά.
Σήμερα η χώρα διέρχεται μια κρίση για την οποία κανείς δεν θέλει να ανοίξει μια ουσιαστική κουβέντα. Μυριάδες σελίδες και τηλεοπτικές συζητήσεις περιγράφουν μελανόμορφα την οικονομική τραγωδία που βιώνει ο τόπος. Λησμονούν ό,τι τα κράτη και τα έθνη ούτε πτωχεύουν, μα ούτε χρεοκοπούν. Τα κράτη και τα έθνη όμως υποδουλώνονται. Μορφές υποδούλωσης υπάρχουν πολλές. Εικονικές ελευθερίες ακόμη περισσότερες. Ανατρέχοντας στις τραγικές σελίδες τις ελληνικής ιστορίας στη μνήμη μου αμέσως έρχονται τα σκοτεινά χρόνια των αρχών του 15ου αιώνος. Θυμίζω πως η τότε Ελληνιστική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία – Βυζάντιο δηλαδή – υπήρχε χάρις και μόνο στην ευσπλαχνία του Οθωμανού Σουλτάνου, πληρώνοντας βαριά χαράτσια υποτέλειας και παρέχοντας εξευτελιστικές υπηρεσίες που έφτασαν μέχρι και στην συμβολή ρωμαϊκών στρατευμάτων στην πολιορκία και κατάλυση των τελευταίων εναπομεινάντων ελεύθερων ελληνικών πόλεων της Μικράς Ασίας. Σίγουρα, αυτά τα «ψιλά» γράμματα της ιστορίας μας, δεν έχουν και τόση αίγλη μπροστά στην άμεση αναγκαιότητα της εύρεσης κάποιας εργασίας και της κάλυψης των τρεχουσών οικονομικών μας αναγκών. Αμελούμε δυστυχώς πως εάν θέταμε σωστές προτεραιότητες δεν θα φτάναμε έως εδώ, για ακόμη μια φορά. Ποιες όμως είναι αυτές; Πληροφορώ πως η ορθή πολιτεία δεν μπορεί να κτιστεί με κριτήρια πρόσκαιρων κακέκτυπων αντιγραφών. Κτίζεται υπομονετικά και στην βάση του κοινωνικού δικαίου, πάνω απ’ όλα, της ισονομίας των πολιτών της, με αλληλοσεβασμό του ενός στην ελευθερία και στις ανάγκες του άλλου. Ξεκινάς δηλαδή από τις θεμελιώδεις αξίες και εκεί τελειώνεις. Οικοδομείς με πρώτη ύλη τη σωστή παιδεία μια κοινωνία ανθρώπων ενταγμένων ορθά στο φυσικό τους περιβάλλον, δίχως να έχεις ως στόχο την ένταξη του φυσικού περιβάλλοντος ως υποσύνολο στην ανθρώπινη κοινωνία.
Αμελούμε πως οι οικονομικές μας σχέσεις με το ελληνικό κράτος, - φορολογία - δεν υπάρχουν για να πληρώνουμε εμείς με υλικό και άυλο τρόπο τις κακές επιχειρηματικές επιλογές ιδιωτικών τραπεζικών οργανισμών. Η θεμελιώδης έννοια της φορολογίας υπάρχει μονάχα για να μπορώ εγώ ως πολίτης να έχω σωστή, πλήρη, παιδεία, μέγιστη δυνατή παρεχόμενη περίθαλψη, σωστό και ασφαλές οδικό δίκτυο, κλπ. Η συναλλαγή πολιτικών με των επιχειρηματικό κόσμο, που έχει γίνει κανόνας πλέον, έχει εκτρέψει, μέσω της πρέπουσας και στοχευμένης προπαγάνδας τις συνειδητές προτεραιότητες της ελληνικής, και παγκόσμιας, κοινωνίας, που δεν είναι άλλη απ’ τον με οιοδήποτε κόστος επιβίωση του τραπεζικού φορέα εις βάρος ακόμη και της ιδίας της ανθρώπινης ύπαρξης. Παράλογο; Απόλυτα λογικό, κατά το σκεπτικό των επιφανών παγκόσμιων και εγχώριων ηγετών του 20ου και 21ου αιώνος!
Εν τέλει, σε τι αποσκοπεί η σύνταξη αυτών των λίγων γραμμών; Είναι θα έλεγα ένα εφαλτήριο ανοικτών σκέψεων και προσωπικών προβληματισμών ενός απλού σκεπτόμενου έλληνα πολίτη, επιβάτη πάνω από όλα του διαστημοπλοίου «Πλανήτης Γή». Δεν σκοπεύω να περιοριστώ εδώ, θέλω να προχωρήσω παρακάτω, όχι όμως σήμερα. Ναι, είμαι πάνω απ’ όλα Έλληνας και ματώνει η καρδία μου όταν θωρώ την πολύπαθη πατρίδα μου να σέρνεται για μια ακόμη φορά υποτελής και σκλάβα, έστω και αν οι αλυσίδες είναι διάφανες αυτή την φορά. Όμως, ξέρω πως υπάρχουν, τις νιώθω που με πονούν, που με πληγώνουν μια στο σώμα και μια στην καταγάλανη ψυχή μου. Εντούτοις, ο Έλληνας είναι ταυτόχρονα και ο πρώτος πολίτης του πλανήτη τούτου και οφείλει για μία ακόμη φορά να σηκώσει το βάρος της ύπαρξης του γένους των ανθρώπων και όπως στοχάστηκε, ορθά εκ του αποτελέσματος, την πανανθρώπινη ιδέα της Δημοκρατίας και της Λογικής, έτσι τώρα οφείλει να ζυμώσει την καθυστερημένη διάδοχη κατάσταση αυτής, που ίσως παρατείνει την ύπαρξη μας. Κλείνοντας, εύχομαι να αφήσουμε επιτέλους το ένα χελιδόνι να φέρει την πολυπόθητη Άνοιξη στις καρδιές μας!
ΑΡΚΟΥΛΗΣ ΗΩΑΝΗΣ [ΑΡΚΟΛΕΩΝ]
ΨΗΦΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ
ΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ