Μήνυμα του Συλλόγου Διδασκόντων στο Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. Νάξου για την 3η Δεκέμβρη: Διεθνής και Εθνική Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία

Μπορούν όλοι στο νησί μας να στείλουν ένα γράμμα, να πιούν ένα καφέ, να ψωνίσουν στο  μπακάλικο της γειτονιάς τους; Μπορούν να προχωρήσουν αμέριμνοι στο πεζοδρόμιο ή να πάνε στο σχολείο;
Αν προλάβατε να απαντήσετε ναι, ξανασκεφτείτε το!
Μπορεί ένα αναπηρικό καροτσάκι  να ανέβει σκαλοπάτια, να κινηθεί στο  πεζοδρόμιο δίχως να συναντήσει κάποιο εμπόδιο; Μπορεί ένα άτομο με αναπηρία να καθίσει σε..........
ένα Δημόσιο χώρο χωρίς τα σχόλια του περίγυρου; Μπορεί να πάει στο σχολείο όταν δεν έχει αίθουσες και λεωφορείο;

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα Ατόμων με Αναπηρία ας αναλογιστούμε πως ζούν οι άνθρωποι αυτοί. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που συχνά αποστρέφουμε το βλέμμα.

Ας μετατρέψουμε τη σκέψη σε συναίσθημα, σε χάδι, σε έμπρακτο παράδειγμα, σε εθελοντισμό.

Όλοι έχουν δικαίωμα στη ζωή!

Η Ελένη δε είχε αρκετό οξυγόνο κατά την γέννηση της.
Ο Πέτρος στα 21 είχε τροχαίο με μηχανή.
Η Κατερίνα στα 32 ασθένησε για μερικούς μήνες.
Ο Μάνος στα 43 είχε εργατικό ατύχημα.
Κανείς δεν  επέλεξε την αναπηρία του

και κανείς δεν  γνωρίζει τι του επιφυλάσσει το μέλλον του.

Να μην είναι η 3η Δεκέμβρη μόνο ημέρα εορτασμού και υπενθύμισης αλλά αφετηρία για διαρκή σκέψη και φροντίδα για τα άτομα με αναπηρία



Σύλλογος των διδασκόντων

                                                                                           στο Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. Νάξου