Ο Προϋπολογισμός από μόνος του, ως δημοσιονομικό μέγεθος, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα άθροισμα δαπανών, καθώς τα έσοδα του προέρχονται αποκλειστικά από τον Κρατικό Προϋπολογισμό. Όμως, η συζήτηση για αυτόν ξεπερνά το πλαίσιο μιας απλής λογιστικής προσέγγισης και αποκτά πολιτική διάσταση καθώς:
1. αξιολογείται το ύψος του Προϋπολογισμού σε συνδυασμό με την............. αναγκαία προσαρμογή του και σε σχέση με τις γενικότερες δημοσιονομικές εξελίξεις.
2. αξιολογούνται οι χειρισμοί για την περιστολή των δαπανών στον προϋπολογισμό της Βουλής, δηλαδή κατά πόσο αυτές είναι κοινωνικά αποδεκτές.
3. αξιολογείται η πορεία του κοινοβουλίου ως βασικού θεσμού της ίδιας της δημοκρατίας.
Με τον προτεινόμενο Προϋπολογισμό της Βουλής για το 2012 επέρχονται περικοπές συνολικού ποσού 27 εκατ. ευρώ, που σημαίνει μείωση κατά 13,65% σε σχέση με τον ψηφισθέντα Προϋπολογισμό του 2011. Σημειώνεται ότι και ο προϋπολογισμός του 2011 ήταν ήδη μειωμένος κατά 20 εκατ. ευρώ, δηλαδή κατά 9,29% σε σχέση με το οικονομικό έτος 2010.
Το συνολικό ύψος των πιστώσεων που προτείνονται με το σχέδιο του Προϋπολογισμού για το 2012 είναι 170.972.000 ευρώ έναντι πιστώσεων ύψους 197.988.000 ευρώ του οικονομικού έτους 2011.
Έτσι, το σύνολο των μειώσεων των δαπανών των Προϋπολογισμών της Βουλής για τα οικονομικά έτη 2010, 2011 και 2012 ανέρχεται στα 51.168.000 ευρώ, ξεπερνώντας σε ποσοστό μείωσης το 23% σε σχέση με το 2009.
Οι περικοπές κατά 27 εκατ. € στον προτεινόμενο Προϋπολογισμό για το επόμενο έτος (2012), οφείλονται κατά 70% σε μειώσεις των δαπανών για αμοιβές (Βουλευτών και προσωπικού της Βουλής) και κατά 30% σε μειώσεις των λειτουργικών εξόδων (π.χ. μετακινήσεις στο εσωτερικό και εξωτερικό, δημόσιες σχέσεις, προμήθειες, μισθώσεις κ.ά.).
Σημειώνεται ότι με την μείωση κατά 27 εκατ. € του Προϋπολογισμού για το 2012 υπερκαλύπτει ήδη από τώρα το στόχο του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής για τα έτη 2013 έως 2015.
Κατά την τελευταία 4ετια η εξέλιξη των προϋπολογισμών είχε ως εξής:
ΕΤΟΣ
ΠΙΣΤΩΣΕΙΣ
(+) (-) ΠΟΣΟΣΤΙΑΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ
2009 222.140.000€
2010 218.253.000€ -3.887.000€ -1,75%
2011 197.988.000€ -20.265.000€ -9,29%
2012 170.972.000€ -27.016.000€ -13,65%
ΣΥΝΟΛΟ ΜΕΙΩΣΕΩΝ -51.168.000€ -23,03%
Επιπλέον, οι προβλέψεις του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου (2012-2015) για τον Προϋπολογισμό της Βουλής έχουν ως εξής:
Προϋπολογισμός
2012
Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015 (ποσά σε εκατ. Ευρώ)
2012 2013 2014 2015
Αποδοχές και ασφάλιση 125,761 140 136 132 128
Λειτουργικές, λοιπές δαπάνες 45,211 50 49 48 47
Σύνολο 170,972 190 185 180 175
Ανάμεσα στις μειώσεις υπάρχει και η πιο κρίσιμη και αμφισβητήσιμη που ήταν αιτία για έντονες συζητήσεις και αφορά στη μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης. Μια μείωση που μέσα σε τρία χρόνια άγγιξε συνολικά περίπου το 50 % και αποτέλεσε τη μεγαλύτερη μείωση που συντελέστηκε στο πλαίσιο των δημοσιονομικών προσαρμογών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Το ποσό της αποζημίωσης, για τον κάθε βουλευτή –όπως διαμορφώνεται μετά τις μειώσεις – είναι πλέον σχεδόν κάτω από τα όρια της οικονομικής δυνατότητας άσκησης των καθηκόντων του. Αγαπητοί συνάδελφοι, στην οριακή κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα, ως πολιτικό σύστημα και ως κοινωνία, ο ελληνικός λαός θα πρέπει να αντιληφθεί ότι το διακύβευμα για εκείνον είναι αν οι εκπρόσωποί του στην ελληνική βουλή θα είναι πρόσωπα με ανεξαρτησία που θα τον εκπροσωπούν αυθεντικά ή η βουλή θα μετατραπεί σε ένα club ολίγων επίλεκτων και χειραγωγούμενων. Διαφορετικά η βουλή με τα υποτιθέμενα «προνόμια των βουλευτών», θα μετεξελιχθεί σε βουλή των «προνομιούχων βουλευτών».
Οι δαπάνες για τη λειτουργία της Βουλής, μαζί με τις δαπάνες για τη λειτουργία των θεσμών της αυτοδιοίκησης, τις δαπάνες για τις εκλογές και τη χρηματοδότηση των κομμάτων συνθέτουν τη συνολική δαπάνη για τη λειτουργία της δημοκρατίας στη χώρα μας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η δημοκρατία μας έχει ένα λειτουργικό κόστος, ένα κόστος που επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό ώστε να λειτουργούν στην πράξη οι δημοκρατικοί θεσμοί. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτό αφορά το θεμέλιο του πολιτεύματός μας που αποτελεί και κατάκτηση του ελληνικού λαού, δηλαδή το θεσμό του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Στην πράξη, λοιπόν, κάθε φορά που ασκείται –ειδικά τώρα κάτω από τις πολύ δύσκολες δημοσιονομικές συγκυρίες- αυστηρή κριτική για τις δαπάνες λειτουργίας της Βουλής, καλό θα είναι ταυτόχρονα να συνειδητοποιούμε ότι αυτό αφορά το κόστος της δημοκρατίας.
Ας δούμε, όμως, πόσο κοστίζει πραγματικά η λειτουργία του κορυφαίου δημοκρατικού θεσμού της χώρας μας.
Με βάση τον Προϋπολογισμό της Βουλής των 170,9 εκατ. €, το κόστος της δημοκρατίας στη χώρα μας αντιστοιχεί μόλις στο 3 τοις χιλίοις του Κρατικού Προϋπολογισμού.
Η κριτική όμως που ασκείται σήμερα από τους πολίτες, δεν έχει να κάνει μόνο με τη μείωση του κόστους λειτουργίας της δημοκρατίας μας, αλλά και με την αποτελεσματικότητα της.
Στη βάση, λοιπόν, των προηγούμενων παρατηρήσεων και ο προϋπολογισμός της βουλής και οι μειώσεις των αποδοχών των βουλευτών, καθώς και οι μειώσεις των υπολοίπων δαπανών της βουλής, δεν είναι μόνο απόλυτα προσαρμοσμένες στις δημοσιονομικές απαιτήσεις της τρέχουσας συγκυρίας, αλλά καλύπτουν και το αίτημα περί κοινωνικής δικαιοσύνης. Μάλιστα ήδη από τον προϋπολογισμό του 2012 έχουν υπερκαλυφθεί οι απαιτήσεις του Μεσοπρόθεσμου με όλες τις προσαρμογές μειώσεων μέχρι και το 2015.
Είναι αυτονόητο, ότι ακόμη και τώρα εάν στην πορεία υπάρξουν δυνατότητες και νέας προσαρμογής του Προϋπολογισμού, αυτές πρέπει να γίνουν.
Δυστυχώς, παρά τις εμφανείς και σημαντικές περικοπές στον προϋπολογισμό, με ευθύνη κυρίως του προεδρείου της, αλλά και όλων μας, δεν καταφέραμε να πείσουμε την κοινωνία.
Το προεδρείο της βουλής, δεν κατάφερε να παρουσιάσει την πραγματική εικόνα, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται διαρκώς εσφαλμένες εντυπώσεις. Οι σημαντικές μειώσεις που έλαβαν χώρα, παρουσιάστηκαν περισσότερο ως αποτέλεσμα κοινωνικών πιέσεων, παρά ως δική μας πρωτοβουλία για εξορθολογισμό και προσαρμογή των πραγματικών δαπανών. Οι αποφάσεις ελήφθησαν βιαστικά, δείχνοντας ότι τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα και όχι όπως θα έπρεπε μέσα στο πλαίσιο μιας συγκροτημένης πολιτικής. Επομένως, οι όποιες προσαρμογές μέχρι σήμερα όχι μόνο δεν έχουν πείσει αλλά πηγαίνουν χαμένες. Αυτό το έλλειμμα σε συνδυασμό με την αδυναμία του προεδρείου δυστυχώς άνοιξε το δρόμο για προσωπικές στρατηγικές ακόμη και των ίδιων των βουλευτών. Γεγονός, που οδήγησε σε ατομικές και επικοινωνιακού χαρακτήρα τακτικισμούς που περισσότερο έμοιαζαν ως πλειοδοσία στον λαϊκισμό. Συμπεριφορές, που τελικά επέφεραν μεγαλύτερο πλήγμα στον κοινοβουλευτικό θεσμό, καθώς έδωσαν τροφή για σχόλια που τραυμάτισαν όλους μας ακόμη περισσότερο.
Η κατάσταση αυτή διαμόρφωσε μια πολύ αρνητική εικόνα για το κοινοβουλευτικό σύστημα, αλλά και για τους ίδιους τους βουλευτές. Συνεπώς και εμείς οι ίδιοι φέρουμε μεγάλη ευθύνη για την απαξίωση μας στη συνείδηση της κοινωνίας.
* Το 2010 και το 2011, ο κοινοβουλευτικός θεσμός στη χώρα μας τραυματίστηκε και αμφισβητήθηκε όσο ποτέ άλλοτε στη νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου. Η εικόνα των χιλιάδων συμπολιτών μας που διαδηλώνουν έξω από τη βουλή, φωνάζοντας συνθήματα εναντίον της, μιλώντας ακόμη και για την καταστροφή της αποτελεί μια ζοφερή πραγματικότητα που πρέπει να αντιστραφεί.
* Η εικόνα, όπου συμπολίτες μας προπηλακίζουν τους εκπροσώπους του κοινοβουλίου που οι ίδιοι όμως έστειλαν με την ψήφο τους στη βουλή, αποτελεί την πιο τραγική απόδειξη για τη σοβαρή κρίση που διέρχεται το πολιτικό σύστημα της χώρας.
* Αποδεικνύει ακόμη και κάτι άλλο, την ανάγκη για λήψη άμεσων μέτρων ώστε να αποκατασταθεί και να βελτιωθεί η σχέση πολίτη – κοινοβουλίου, που σήμερα έχει σοβαρά κλονισθεί.
* Πρέπει να γίνει κατανοητό και δυστυχώς δεν το έχουμε καταφέρει ακόμη, ότι άλλο είναι να ζητάς αλλαγές ή βελτιώσεις στη λειτουργία του θεσμού της βουλής και άλλο είναι να επιδιώκεις τη διάλυσή της που ισοδυναμεί με κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος.
* Άλλο, είναι να ζητάς πολιτικές ευθύνες από συγκεκριμένα πρόσωπα και άλλο είναι να εξισώνεις ισοπεδωτικά το σύνολο του πολιτικού κόσμου της χώρας.
* Θυμηθείτε από τα πρόσφατα παραδείγματα της νεότερης ιστορίας, π.χ. τα αποτελέσματα που είχε η καταστροφή της γερμανικής βουλής το 1933.
* Συνεπώς, κάθε φορά που η δημοκρατία τοποθετείται στο απόσπασμα και πυροβολείται, οι σφαίρες τραυματίζουν και σκοτώνουν τους ίδιους τους πολίτες της.
Στο ίδιο αυτό διάστημα υπήρξαν πράξεις και γεγονότα που με δική μας υπαιτιότητα όχι μόνο έβλαψαν την εικόνα του κοινοβουλίου, αλλά μείωσαν και την αξιοπιστία του. Πράξεις που δημιούργησαν δικαιολογημένη αγανάκτηση, σύγχυση και τελικά αμφισβήτηση και αντιδράσεις.
Πως, λοιπόν, να μην υπάρχουν αυτές οι αντιδράσεις :
* Όταν έρχεται μια βίαιη οικονομική προσαρμογή που αλλάζει τη ζωή όλων, χωρίς να υπάρχει η απαραίτητη λαϊκή νομιμοποίηση.
* Όταν καθημερινά διευρύνονται οι κοινωνικές αδικίες μέσα από δραματικές περικοπές μισθών και συντάξεων, μέτρα υπερφορολόγησης, κλείσιμο επιχειρήσεων, αύξηση της ανεργίας, όταν την ίδια στιγμή όχι μόνο συντηρούνται αλλά και διευρύνονται οι κοινωνικές αδικίες, με τα φαινόμενα της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου να παραμένουν στο απυρόβλητο.
* Όταν για την αδιαμφισβήτητη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος επικρατεί πλήρης ατιμωρησία.
* Όταν ο θεσμός απαξιώνεται από εμάς τους ίδιους τους βουλευτές, καθώς τον θυσιάζουν στο βωμό της πολιτικής τους επιβίωσης με προσωπικούς τακτικισμούς.
* Όταν μικροπολιτικά παιχνίδια θέτουν σε αμφισβήτηση κυρίαρχες πολιτικές επιλογές της χώρας, όπως αυτή του δημοψηφίσματος, που έθεσε σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας μας.
* Όταν οι ίδιοι βουλευτές παρουσιάζουν την εικόνα άλλα να λένε το πρωί, άλλα το μεσημέρι και άλλα να κάνουν το βράδυ.
* Όταν, βουλευτές για καθαρά επικοινωνιακούς σκοπούς μετατρέπουν το βήμα της βουλής σε ράφι από μπακάλικο.
* Όταν βουλευτές για λόγους εντυπωσιασμού χρησιμοποιούν ορολογία που ταιριάζει περισσότερο σε συζήτηση καφενείου.
* Όταν ο προπηλακισμός και η βία εναντίον των βουλευτών, αντί να καταδικαστούν ομόφωνα από το ελληνικό κοινοβούλιο, δημιουργήθηκε η εικόνα ότι κάποιοι ανάμεσα μας τα επιδοκιμάζουν.
Σήμερα, η Δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει από πραξικοπηματικού χαρακτήρα ανατροπές. Κινδυνεύει από την απαξίωση των θεσμών και τη διολίσθησή της σε μια Δημοκρατία των τύπων, χωρίς ουσία, χωρίς συμμετοχή.
Σήμερα, ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι να μετατραπεί η Δημοκρατία, σε μια Δημοκρατία κατ' επίφαση.
Όμως, η Δημοκρατία, στην ευρύτερη έννοιά της, σημαίνει τη συμμετοχή κάθε πολίτη στη διαμόρφωση και τη λήψη των αποφάσεων που τον αφορούν. Ενσαρκώνει το θεμελιώδες δικαίωμα του ανθρώπου να μετέχει ανεμπόδιστα, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς διακρίσεις, στις αποφάσεις που αφορούν την ίδια τη ζωή του. Αποτελεί στάση ζωής, τρόπο συμπεριφορά, αντίληψη, νοοτροπία και πρακτική.
Είναι διαδικασία συμμετοχικής λειτουργίας της κοινωνίας. Είναι θεσμικό και πολιτικό αγαθό, που δεν χαρίζεται, αλλά κατακτάται μέσα από διαρκείς αγώνες. Οδηγεί τις κοινωνίες σε δρόμους σιγουριάς για τη συνοχή τους, την ασφάλεια των μελών τους, τη διασφάλιση κοινωνικών αγαθών, την οικονομική ανάπτυξη, τη δημιουργία κλίματος ευνοϊκού για τη διεθνή ειρήνη.
Είναι ιδεώδες, παγκόσμια αναγνωρισμένο, αλλά και διαρκώς ζητούμενο. Η εμπέδωση και η ποιοτική αναβάθμισή της αποτελεί μια διαρκή και ακατάπαυστη αναζήτηση.
Πεποίθησή μας, λοιπόν, πρέπει να είναι ότι η ευθύνη για την εξέλιξη της Δημοκρατίας είναι μια διαδικασία ιδιαίτερα σημαντική. Και η ευθύνη αυτή, μας αφορά όλους και όλες. Η Δημοκρατία, άλλωστε, δεν είναι υπόθεση στατική, αλλά εξόχως δυναμική. Δεν αφορά μόνον ορισμένους, αλλά όλους τους πολίτες. Δεν αρκείται σε κάποια κεκτημένα από το παρελθόν, αλλά εγείρει διαρκώς νέα αιτούμενα. Αξιώνει δράσεις, αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, που μεταβάλλονται στο πέρασμα του χρόνου.
Σήμερα, η βουλή και οι βουλευτές, δηλαδή οι βασικότεροι πυλώνες του θεσμού της δημοκρατίας βρίσκονται στο επίκεντρο μιας πρωτοφανούς κριτικής και αμφισβήτησης από την ίδια την κοινωνία. Οι πρωτόγνωρα οδυνηρές κοινωνικές καταστάσεις με εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, με φτωχούς εργαζόμενους, με βίαιη μείωση του βιοτικού τους επιπέδου διαμορφώνουν τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα.
Όλα αυτά δημιουργούν δικαιολογημένη αγανάκτηση των πολιτών που στρέφεται εναντίον του κοινοβουλίου. Θα έλεγα λοιπόν ότι τώρα όσο ποτέ είναι απαραίτητο να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, να βελτιώσουμε τις επιδόσεις μας, να αλλάξουμε, να ενισχύσουμε και να θωρακίσουμε το θεσμό του κοινοβουλίου.
Να κόψουμε για πάντα τον ομφάλιο λώρο που μας συνέδεε με ένα παρωχημένο πολιτικό σύστημα, κατά βάση, πελατειακό και ανεύθυνο. Ένα σύστημα που λειτουργούσε με κυρίαρχα στοιχεία το λαϊκισμό και τη δημαγωγία.
Έχουμε χρέος απέναντι στους πολίτες που βιώνουν τραγικές καταστάσεις στην ίδια μας την πατρίδα, στις νέες γενιές των Ελλήνων, στην ίδια τη δημοκρατία.
Προαπαιτούμενο ‘όμως είναι να επαναπροσδιορίσουμε το νόημα, τους κανόνες και τη λειτουργία της πολιτικής πάνω σε σταθερές βάσεις με αξίες – αρχές – ηθική και αγάπη για την πατρίδα.
Ως εκ τούτου, στη βάση των παρατηρήσεων αυτών εγκρίνουμε τον προϋπολογισμό και τον απολογισμό, όπως αυτοί κατατέθηκαν στη Βουλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου