Αξέχαστο το Σχολικό Reunion της γενιάς του 67

Αξέχαστο θα μείνει για πάντα το χθεσινό "reunion" που πραγματοποίησαν στο " Βίντσι" παλιοί συμμαθητές του Λυκείου Νάξου 25 χρόνια μετά την αποφοίτησή τους.
Η μαθητές της γενιάς του 67 ένιωσαν την ανάγκη να ξεχάσουν για λίγο τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας και να ξαναθυμηθούν την εποχή του σχολείου, το καλύτερο κομμάτι της ζωής τους.
Η συνέχεια δόθηκε στο bar της "Έλλης" αφού η παρέα απαίτησε ζωντανή μουσική και χορό.
Το κέφι κορυφώθηκε όταν η Εμμανουέλα και ο Γιάννης ανέβηκαν στο πάλκο και τραγούδησαν μαζί με τους καλλιτέχνες του μαγαζιού παρασύροντας έτσι τους υπόλοιπους να μπουν στην πίστα και να αρχίσει το ξεφάντωμα.
Γι αυτούς που άντεξαν μέχρι το τέλος το "μενού" είχε "Γιωργάκη".
Εκεί τους βρήκε το χάραμα της επόμενης μέρας όλους αγκαλιασμένους να χορεύουν νησιώτικα, και να δίνουν υπόσχεση για μια νέα μελλοντική συνάντηση.
Ο λόγος που εκφώνησε κατά την διάρκεια της βραδιάς ο Γιάννης Παπαδόπουλος περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο τις στιγμές, τον συναισθηματισμό, τους δεσμούς, τις χαρές που έζησαν αυτά τα παιδιά στα χρόνια της αθωότητας και της ανεμελιάς...............

"Eκ μέρους της ομάδας που δούλεψε γι’ αυτή την εκδήλωση θέλω να σας πω δύο λόγια έτσι για να ζεστάνουμε λίγο την ατμόσφαιρα. Ήταν μία προσπάθεια που ξεκίνησε από πέρυσι από την Βαγγελιώ την Λύκαρη , τη Φανή Ρόδα και την Μαρία την Μαγγιώρου. Σκεφθήκαμε ότι καλύτερα ήταν η συνάντηση αυτή να πραγματοποιηθεί εφέτος όπου κλείνουν 25 χρόνια από τότε που αποφοιτήσαμε από το Λύκειο της Νάξου και 28 χρόνια από το Γυμνάσιο. Επιπλέον με την βοήθεια του Χάρη του Καρουάννα του Βασίλη του Σιδερή και εμένα έγινε πραγματικότητα.

Να ευχαριστήσουμε πρώτα απ’ όλα τους Δασκάλους μας που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας, μα περισσότερο να τους ευχαριστήσουμε γιατί στέκονται οδηγοί στη Ζωή μας. Η τότε στάση τους, η συμπεριφορά τους , και η προσωπικότητα τους αποτέλεσαν για μας οδηγό ζωής και πάρα πολλές φορές αντλούμε από εκείνους Δύναμη.

25 χρόνια λοιπόν πέρασαν αγαπημένοι μας καθηγητές και παιδιά. Ίσως σας φαίνεται περίεργο που σας λέω παιδιά αλλά έτσι αισθάνομαι. Σαν να έχω απέναντι μου εκείνα τα παιδιά που πριν 25 χρόνια τελείωσαν το σχολείο. Είχαμε τότε φυσικά περισσότερα μαλλιά πιο σκούρα και λιγότερα κιλά. Σίγουρα γελούσαμε περισσότερο τότε πιο εύκολα και πιο δυνατά…..

Πως τη βλέπαμε τη ζωή τότε που ετοιμαζόμασταν να ανοίξουμε τα φτερά μας για να πετάξουμε; Λίγο τρομαχτική σίγουρα, αλλά κυρίως διασκεδαστική. Δεν είχαμε δάνεια να τρέχουν, πιστωτικές κάρτες να πληρώσουμε, επιταγές να καλύψουμε, λογαριασμούς ΔΕΗ, ΟΤΕ, Πετρέλαιο, ούτε κινητά δεν είχαμε και καλύτερα εδώ που τα λέμε , για να μην μπορούν να μας βρίσκουν οι γονείς μας. Τα μόνα μας άγχη ήταν οι βαθμοί μας (όχι όλων) το παιχνίδι η βόλτα και τα ρούχα μας. Τώρα που λέω τα ρούχα μας θυμάμαι την Μαρία την Τζουάννη που τόλμησε πρώτη και έβαλε παντελόνι τι χαμός ήταν τότε………..

Σίγουρα ήταν άλλες εποχές τότε . Η τηλεόραση είχε δύο κανάλια ΕΡΤ ΚΑΙ ΥΕΝΕΔ και όχι με όλους τους καιρούς και σε όλες τις περιοχές. Ούτε πρωινάδικα ούτε ριάλιτι ούτε Στεφανίδου ούτε Μενεγάκη τότε το σεξ συμπολ της τηλεόρασης ήταν Η Ροζίτα Σώκου.

Το νησί μας ήταν τόσο διαφορετικό οι αλάνες πολλές, οι γειτονιές έσφυζαν από ζωή. Στην Πλάκα μαζεύονταν οι ξεχασμένοι αμμουδίτες χίπηδες και η έντονη νυχτερινή ζωή του νησιού ήταν στον Αι Γιώργη ( ΑΣΤΕΡΙΑ, ΙΝ, ΙFΙΝΙΤΥ). ΓΙΑ ΚΑΦΈ Σανούδος και θρυλικό TOAST TIME. Να μην ξεχάσω εδώ να αναφέρω το ΒΙΝΤΣΙ της Ελένης Αδελφουλάκου που μας δέχτηκε εδώ σήμερα και να εξυμνίσω την προσπάθεια που κάνει για να το συντηρεί και να το λειτουργεί αφού ο χώρος έχει εξαιρετική και βαρύνουσα σημασία για όλους τους Αξώτες.

Τότε όμως εκείνα τα χρόνια τα ανέμελα δεν μας ένοιαζε το νησί θέλαμε να φύγουμε. Να ζήσουμε την φοιτητική ζωή στην Ελλάδα ή στο Εξωτερικό Ή οπουδήποτε δεν θα είχαμε τον έλεγχο από τους γονείς μας. Θέλαμε να γλεντήσουμε να ερωτευτούμε να ζήσουμε το όνειρό μας.

Τι να πρωτοθυμηθώ το περιστατικό με την εκδρομή στην Απείρανθο, ……. Τις αθλητικές εκδηλώσεις στην Σύρο και Αθήνα, τα πάρτι , την πενταήμερη τις εκδρομές, τα γλέντια στα Μπακαλιαράκια με κιθάρες, τα τύμπανα τι να πρωτοπώ.

Πολλοί από εμάς συναντιόμαστε συχνά μεταξύ μας σήμερα, δουλεύουμε μαζί συνεργαζόμαστε, αποκτήσαμε και άλλους δεσμούς, κουμπαριάσαμε , βαφτίσαμε ο ένας τα παιδιά του άλλου έχοντας πάντα ως βασικό κριτήριο της σχέσης μας αυτήν την γνωριμία των 40 χρόνων. Ναι είναι διαφορετικά όταν συναντιόμαστε τυχαία η όχι , υπάρχει έντονο συναισθηματικό δέσιμο.

Το σίγουρο είναι ότι μεγαλώσαμε. Δεν γεράσαμε, όχι ακόμα αλλά ωριμάσαμε. Μπορεί τα μαλλιά μας να γκριζάρανε ή να πέσανε λίγο όμως τα μυαλά μας είναι πιο φρέσκα από ποτέ. Οι περισσότεροι παντρευτήκαμε- οι πιο έξυπνοι ακόμα το αναβάλλουν, κάναμε παιδιά τα μεγαλώσαμε και μάθαμε τι σημαίνει στ’αλήθεια η Αγάπη.. Κουραστήκαμε λιγάκι ίσως και να απογοητευτήκαμε μερικές φορές αλλά δεν παραιτηθήκαμε, μάθαμε μετά από τόσο Δρόμο ότι όλα είναι Δρόμος.

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να ζήσουμε, πολλά να δώσουμε και πολλά να πάρουμε. Χαρές και Λύπες όλα ευπρόσδεκτα είναι αρκεί μα είμαστε εδώ να τα ζήσουμε. Γιατί ότι έχει αξία είναι η Ζωή και η Αγάπη και η Φιλία. Να έχεις ένα φίλο άντε δύο άντε 10 άντε 100 να σε βλέπουν στο Δρόμο να σε χαιρετούν και να το εννοούν.
Να ξυπνάς το πρωί και να χαίρεσαι να βλέπεις τον ήλιο ξανά.. Αυτή είναι η ζωή ο ήλιος και μια καλημέρα. Όποιος το θυμάται αυτό δεν θα γεράσει ποτέ θα συνεχίσει να είναι παιδί στα 44, 54, 84. Αλήθεια το μόνο που εύχομαι όταν θα κάνουμε την συνάντηση των 50 χρόνων είναι να είστε όλοι εδώ. Καλή διασκέδαση."