Η οικονομική πολιτική που εφαρμόζει η πολιτική ηγεσία ίσως είναι η πλέον σκληρή που έχει εφαρμοστεί στον τόπο μας από την σύσταση αυτού του κράτους. Η κυβέρνηση πέρασε σαν να μην συμβαίνει τίποτα από την λογική του "λεφτά υπάρχουν" στην λογική πρέπει να πληρώσετε έχετε δεν έχετε δυνατότητα.
Οι φιλελεύθεροι και νεοφιλελεύθεροι, ούτε στα όνειρα τους δεν περίμεναν ότι θα βρεθεί πολιτικός που θα τολμήσει να κάνει ότι είχαν σκεφτεί και δεν τόλμησαν. Δεν πίστευαν ότι θα βρεθούν "άξιοι" νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί και μάλιστα όχι από τον πολιτικό τους χώρο, που θα εφάρμοζαν με συνέπεια τις πιο ακραίες πολιτικές που βρίσκουν απόλυτα σύμφωνους τους υπευθύνους του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η κυβέρνηση προεκλογικά με επιμονή μας διαβεβαίωνε ότι χρήματα υπάρχουν, για να ανακαλύψει μετά τις εκλογές ότι δεν..... υπάρχουν χρήματα. Φυσικά πέραν των προεκλογικών διακηρύξεων οφείλει μια ξεκάθαρη απάντηση στον ελληνικό λαό.
Αφού γνώριζαν ή όφειλαν να γνωρίζουν, γιατί δεν έλεγαν την αλήθεια;
Επειδή είμαι σίγουρος ότι αν δοθεί απάντηση στο προαναφερόμενο ερώτημα θα είναι του επιπέδου ότι στις εκλογές όλα επιτρέπονται ή ότι "δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πόσο χάλια τα έκαναν οι προηγούμενοι κυβερνώντες" που πράγματι άφησαν την χώρα ακυβέρνητη. Οφείλουμε όμως να προβληματιστούμε για την αργοπορία της κυβέρνησης στην λήψη καίριων αποφάσεων. Άργησαν και δεν τόλμησαν να πάρουν τις αποφάσεις που όφειλαν να πάρουν και δεν προστατεύτηκε η χώρα.
Η κυβέρνηση ανέλαβε στην περίοδο που η παγκόσμια οικονομική κρίση βρίσκονταν στο αποκορύφωμα της και όφειλε να δράσει αστραπιαία μόλις ανέλαβε την πολιτική εξουσία στις εξής κατευθύνσεις:
Τα επιτόκια από Οκτώβρη μέχρι Ιανουάριο στην διεθνή αγορά ήταν περί το 2,5 % και οι ανάγκες του κράτους την περίοδο 2010-13 είναι 130 δις , ενώ μέχρι τότε η χώρα δανείζονταν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Όφειλε να προβεί από την πρώτη ημέρα εκλογής της, στην σύναψη δανείων για να καλύψει τις ανάγκες της χώρας. Αν και μπορούσε, δεν προχώρησε αθόρυβα στην σύναψη δανείων, καθυστέρησε και αφού διασύρθηκε η χώρα στις αγορές ως αναξιόπιστη τελικά οδηγήθηκε η χώρα στην επιτήρηση του ΔΝΤ και την ΕΕ από μια μεριά, και από την άλλη δανείστηκε και δανείζεται ακριβά;
Αν και γνώριζε ότι 300.000 πολίτες και πλέον έχουν πλουτίσει προκλητικά τα τελευταία δέκα έτη δεν τους κάλεσε από την πρώτη μέρα εκλογής της σε έλεγχο και σε όσους δεν μπορούσαν να αποδείξουν ότι νόμιμα πλούτισαν να προβεί στην επιβολή των ανάλογων φόρων; Αρκέστηκε σε ανακοινώσεις του ελεγκτικού επιτελείου που λίγο ενδιαφέρουν τους σώφρονες πολίτες, επιτύγχανε όμως να γίνεται συζήτηση σκανδαλοθηρική και τα έσοδα του Ελληνικού δημοσίου να μην σημειώνουν αύξηση.
Παρά τις διαπιστώσεις του κ. Παπακωνσταντινου ότι 300 διςείναι οι καταθέσεις στο εξωτερικό και 270 δις οι καταθέσεις στην Ελλάδα, δεν προέβη στην εθνικοποίηση μέρους ή του συνόλου του δημοσίου χρέους - όπως έχει πράξει η Ιαπωνία για το σύνολο του χρέους της και εν μέρει η Γαλλία – αλλά επέμενε και επιμένει να δανείζεται από το εξωτερικό ή από το ΔΝΤ και την ΕΕ με τους δυσβάστακτους όρους και την κηδεμονία που μας έχουν επιβάλλει.
Οι καταθέσεις στράφηκαν σε τράπεζες εξωτερικού μέσα στο καθεστώς ανασφάλειας (27 δις έφυγαν από τις τράπεζες) και η κυβέρνηση έμεινε παρατηρητής του γεγονότος ενώ όφειλε με μέτρα προστασίας των ελληνικών τραπεζών να σταματήσει την εξαγωγή κεφαλαίων στο εξωτερικό;
Η κυβέρνηση διακήρυττε ότι θα φέρει νέο Αναπτυξιακό νόμο για τον οποίο όλο ακούμε και δεν βλέπουμε ενώ 3.500 επιχειρηματικά σχέδια υπάρχουν στο Υπουργείο Οικονομίας και περιμένουν.
Η πολιτική ηγεσία λειτούργησε ως αρχάριος οικονομολόγος. Δεν πήρε γρήγορες και στην σωστή κατεύθυνση αποφάσεις.
Έπρεπε να δανειστεί αφού γνώριζε τις ανάγκες και την αποδέχονταν οι αγορές έγκαιρα και μέσα στο 2009, ώστε να διασφαλίσει την επάρκεια της χώρας για την περίοδο που της όρισε ο λαός να κυβερνήσει. Άλλο είναι να δανείζεσαι με το μέγιστο επιτόκιο του 2,5 % και με άνεση και άλλο με τα σημερινά επιτόκια.
Η ασυλία όλων αυτών που πλούτισαν προκλητικά τα τελευταία δέκα χρόνια έπρεπε να είχε σταματήσει. Αρκείται η κυβέρνηση να στοχοποιεί μέρος των εργαζομένων του ελεγκτικού μηχανισμού αντί να πάρει την απόφαση να προγραμματίσει ελέγχους. Η κυβέρνηση όφειλε να ελέγξει αθορύβως το σύνολο των επαγγελματιών που έχουν συσσωρευμένο πλούτο και να επιβάλλει τους αναλογούντες φόρους σε περίπτωση μη νομίμων τρόπων πλουτισμού και όχι να προβαίνει σε ανακοινώσεις που λίγο ενδιαφέρουν τους πολίτες και δεν συμβάλλουν στην σοβαρή εικόνα ενός σύγχρονου και αξιόπιστου κράτους.
Δεν προέβη στην εθνικοποίηση του δημοσίου χρέους ώστε οι καταθέσεις – εντός και εκτός επικράτειας – που σύμφωνα με τα λεγόμενα της φτάνουν το ποσό των 570 δις , θα μπορούσαν να μειώσουν ή και να μετατρέψουν το δημόσιο χρέος σε εθνικό χρέος. Με τον τρόπο αυτό και η διάρκεια του χρέους μπορούσε να αλλάξει και να επιτύχει επιτόκια σημαντικά καλύτερα ακόμα και της περιόδου του 2009 αν έκανε χρήση προνομίων φορολογικών στους έχοντες καταθέσεις.
Όφειλε να χαράξει μια πολιτική αναπτυξιακή και να επιλέξει από το σύνολο των επενδυτικών σχεδίων που έχουν υποβληθεί στο Υπουργείο Οικονομικών ποιες επενδύσεις συμβάλλουν στην μείωση των εισαγωγών αν υλοποιηθούν και ποιες συμβάλλουν στην πραγματική εισροή συναλλάγματος από την λειτουργία τους. Όλες αυτές τις επενδύσεις όφειλε αφού ιεραρχούσε περιοχές και την κάθε μια επένδυση ξεχωριστά, να τις εγκρίνει και μέσω των εγγυήσεων που σήμερα δίνει αφειδώς στις τράπεζες να εύρισκε τους αναγκαίους πόρους για την υλοποίησή τους.
Η κυβέρνηση τίποτα δεν έκανε από όλα αυτά και άφησε την χώρα να σέρνεται μέχρι που ανέλαβαν την "διοίκηση" οι εμπειρογνώμονες από το ΔΝΤ και την ΕΕ. Επέλεξε την πολιτική των μειώσεων και των περικοπών επί δίκαιων και άδικων. Η πολιτική αυτή μειώνει την κατανάλωση, από την οποία στηρίζει μεγάλο μέρος του προγράμματός της.
Πως όμως μπορεί να εισπράξεις όταν τα έσοδα βαίνουν μειούμενα; Αυτό άραγε δεν τους απασχολεί; Όμως ο ορθολογισμός των δαπανών του κράτους ήταν αναγκαίος και σωστά επιμένει η κυβέρνηση. Λανθασμένα όμως επιμένει στην μείωση των συντάξεων και στους μισθούς – πλην των περιπτώσεων που ζουν σκανδαλωδώς - όταν μεγάλη μερίδα από αυτούς τους φορολογουμένους με δυσκολία τα βγάζουν πέρα και η όποια μείωση έχει αντίκτυπο κατευθείαν στην αγορά.
Δεν μπορεί να ζητάς θυσίες από αυτούς που δεν συνέβαλλαν στην κρίση και οι οποίοι θα έχουν χειρότερη θέση στην κοινωνία μετά την κρίση. Λάθος επιμένει στην περικοπή μισθών και συντάξεων η κυβέρνηση και τώρα αντιλαμβάνεται τις λανθασμένες επιλογές της αφού οι πολίτες μείωσαν σημαντικά την κατανάλωσή τους και τα προσδοκώμενα έσοδα από την κατανάλωση απέχουν σημαντικά των στόχων της κυβέρνησης η οποία εναγωνίως ψάχνει νέους φόρους.
Η πολιτική που εφαρμόζεται καλύπτει τις θελήσεις των υπευθύνων του ΔΝΤ και της ΕΕ - οι οποίοι όμως υπηρετούν τις αγορές και το τραπεζικό κεφάλαιο. Οι πολίτες και οι επιχειρήσεις καλούνται να στηρίξουν την πολιτική αυτή που είναι μακριά από τις ανάγκες τους και που τους οδηγεί σε συνεχώς δυσμενέστερη θέση. Το ερώτημα που μένει αναπάντητο είναι: Εκτός τους αναγκαίου ορθολογισμού στην λειτουργία του κράτους οι άλλες επιλογές μπορούσαν να αποφευχθούν; Γιατί η οικονομική πολιτική να υπηρετεί τις αγορές και τις θελήσεις των τραπεζών και να μην καλύπτει τις ανάγκες των πολιτών και της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας;
Σ.Φ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου