GAME OVER Ποιος είπε ότι το παιχνίδι τελείωσε;Το Παιχνίδι δεν Τελειώνει Μέχρι να Νικήσεις

Γράφει ο Γιάννης Ε.  Παπαδόπουλος

Δεν θα μπορούσα να αρχίσω να γράφω αλλιώς για έναν άνθρωπο που το όνομά του είναι συνώνυμο με το παιχνίδι  και την αδιάκοπη προσπάθεια –πρόκληση για την επόμενη στάση την επόμενη «πίστα» στη γλώσσα των παιχνιδοφάγων

« Βαπόριας Γιάννης»  η κατά κόσμο Γιάννης  Σαντοριναίος. 

 24 Απριλίου 1986….. το πυρηνικό ατύχημα στο Τσερνομπιλ κυριαρχεί στο μυαλό όλης της ανθρωπότητας και σκιάζει τα πάντα.

Τέλη Απρίλιου 1986….. Νάξος- Κυκλάδες

Απαγορευτικό,  δυνατοί βοριάδες φυσάνε στην Χώρα.  Το απόλυτο στέκι της εποχής για μικρούς και μεγάλους το μαγαζί του «Βαπόρια»ασφυκτικά γεμάτο.  Οι βιντεοταινίες κυριαρχούν στη διασκέδαση και οι βιντεοπροβολές συνεχείς.

Λιώσιμο μπροστά στις οθόνες.

Όλοι παρακολουθούν με προσοχή  την ταινία ο «Βαπόριας» αφού έχει.......

εξυπηρετήσει υποδειγματικά τους θαμώνες του τους έχει σερβίρει όλους κάθεται στην άκρη του μπαρ και παρακολουθεί κι εκείνος με προσοχή. Η ταινία έχει προχωρήσει γύρω στη μισή ώρα κάποιοι παίζουν μπιλιάρδο και ποδοσφαιράκια και άλλοι παλεύουν για την επόμενη πίστα στο pacmanή έχουν αγκαλιάσει τα φλίπερ.

Ξαφνικά η οθόνη μαυρίζει….. η εικόνα παγώνει και  από τα ηχεία της τηλεόρασης ακούγεται ένας δυνατός ήχος. Όλοι κοιτάζουν αμήχανα το Γιάννη που δείχνει να έχει σαστίσει κι εκείνος. Ο ήχος σταματά και τονδιαδέχεται μια αντρική φωνή:

«Προσοχή – Προσοχή

Έκτακτη ανακοίνωση(όλοι καταλαβαίνουν ότι κάτι περίεργο συμβαίνει)

Εξαιτίας των θυελλωδών ανέμων  (συνεχίζει η ανακοίνωση)που πνέουν αυτή τη στιγμή στο Νότιο Αιγαίο και λόγω της παραλληλότητας του Κιέβου με τη Νήσο Νάξο μεγάλα ποσοστά ραδιενέργειας ταξιδεύουν αυτή τη στιγμή προς την περιοχή . …….

Οι στέκες μαζεύονται σε όρθια θέση  δεν παίζουνπλέον, το ποδοσφαιράκι σταμάτησε και στο φλίπερ η μπάλα χάθηκε………. Οι καναπέδες και οι καρέκλες μπροστά από την τηλεόραση είναι τώρα βάσεις για ζωντανά αγάλματα καθηλωμένα στην οθόνη

…Συστήνεται στους κατοίκους λόγω του κινδύνου εισπνοής τοξικών αερίων  να τρέξουν  στα σπίτια τους  κλείνοντας πόρτες και παράθυρα να μην κυκλοφορούνμέχρι την επόμενη ανακοίνωση.

Ειλικρινά σαν κυνηγημένα ποντίκια μέσα σε μισό λεπτό εξαφανίζονται όλοι,  το μαγαζί αδειάζει. Τρέχω στόσπίτι μου ακολουθώντας τις οδηγίες,  τηλεφωνώ στους δικούς μου στο μαγαζί και τους δίνω τις οδηγίες,,,,,,,, Ανοίγω τρομαγμένος την τηλεόραση του σπιτιού και περιμένω με αγωνία.

Μετά από ένα τέταρτο Ντριν Ντριν ο ήχος του τηλεφώνου διακόπτει τις σκέψεις μου…..

Σηκώνω το ακουστικό ακούω ένα δυνατό γνώριμο όμως γέλιο συνεχές……

«Έλα ρε ο Βαπόριας είμαι. Τρομάξατε;;; (με γέλιο)Πλάκα έκανα. Ειδοποίησε  και τους άλλους και ελάτε να σας βάλω να  δείτε τη συνέχεια της ταινίας».

Έχω μείνει παγωτό παρ’ οτι το καλοκαίρι δεν έχει έρθει ακόμη. Πρώτη κίνηση παίρνω τηλέφωνο στο μαγαζί τον πατέρα μου……. Έλα μπαμπά η έκτακτη ανακοίνωση δεν ισχύει μας έκανε πλάκα ο Βαπόριας.  Το τι έγινε μετά δεν φαντάζεστε το έχω πει σε όλη την παραλία μου λέει τι θα πάω να τούς πω τώρα;;;. Κλείνω το τηλέφωνο και τρέχω  στου Βαπόρια. Ο Βασίλης ο Μπάκαλος (ο εκφωνητής  της ανακοίνωσης) έχει σηκωθεί πίσω και κάτω από το μπαρ που τον είχε χώσει να μην φαίνεται στο ένα χέρι κρατάει το μικρόφωνο και στο άλλο το χαρτί της ανακοίνωσης που μεταδόθηκε και είχαν συντάξει από κοινού με το Γιάννη.  Ο Γιάννης να έχει σκάσει στα γέλια και μου λέει,  σας άρεσε;;;; Του λέω ότι το μετέφερα στο μπαμπά μου και ότι έχει φθάσει στην παραλία και γελάει ακόμα περισσότερο.  Αυτός ήταν ο Γιάννης ο Βαπόριας.

Γνήσιος Αξώτης τον θυμάμαι να δουλεύει ελαιοχρωματιστής και να είναι από τους πιο δυνατούς  μαστόρους στην εποχή του. Στη συνέχεια στα τέλη της δεκαετίας του 1970  ξεκινάει η ενασχόλησή του επαγγελματικά με τα παιχνίδια της εποχής εκείνης.  Αρχίζει να λειτουργεί το πρώτο του μαγαζί στη Γρόττα.  Μέσα έβρισκες μπιλιάρδο, ποδοσφαιρακια και τα πρώτα ουφαδικα (μυγάκια, ούφο) .  Παρ’ ότι το μαγαζί ήταν στην άκρη της πόλης γέμιζε από κόσμο που είχε την ανάγκη για να περάσει την ώρα του παίζοντας.

Έπειτααρχές της δεκαετίας του 1980 αναλαμβάνει από την Ευδοκία και τον Αντώνη το μαγαζί στην πλατείαΠρωτοδικείου το οποίο διατηρεί 30 χρόνια μέχρι που βγήκε στη σύνταξη και το έκλεισε.  Εκεί είχα την τύχη να μένω δίπλα  και έζησα πολλές από τις παραπάνω φάσεις και γνώρισα πολύ το Γιάννη.

Ο Γιάννης ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος με αστείρευτο και ευφυές χιούμορ.  Αυτό το χιούμορ το αυθεντικό που σε αφήνει άναυδο και παραδίνεσαι στο γέλιο χωρίς να προσβάλλει χωρείς να μειώνει την αξιοπρέπεια αλλά να αναδεικνύει την ευστροφία και την ανάγκη να χαλαρώσεις.  Δεν τον άκουσαποτέ να βγάζεικακία για κανένα αντίθετα συγχωρούσε τα λάθη των άλλων. Ήταν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη.

Αγαπούσε το παιχνίδι για το παιχνίδι. Έπαιζεμαζί μας. Μας μάθαινε τα παιχνίδια (σκάκι , τάβλι, ηλεκτρινικά) με σκοπό να τα σκίσουμε να τα τερματίσουμε. Δεν τον ενδιέφερε το  παιχνίδι σαν χρήμααλλά σαν πρόκληση.  Πολλές φορές μας άφηνε και παίζαμε χωρίς λεφτά.  Πολλές φορές αν έπρεπε να λείψει λίγο άφηνε το μαγαζί σε μας. Πηγαίναμε μαζί σε βλάβες στα χωριά οπούείχετοποθετήσειηλεκτρονικά. Για παρέα . Αγαπούσε τους νέουςαλλά και γενικότερα τον άνθρωπο. Τα ζώα όλους. Μας συμβούλευε και μας προστάτευε διακριτικά και πάντα με χιούμορ και αγάπη. Δεν ήμασταν πελάτες ήμασταν φίλοι.

Λάτρης της τεχνολογίας  και ο  μεγαλύτερος gadgetakiasτης εποχής. Ότι κυκλοφορούσε καταπιανόταν μ αυτό και μάθαινε να το χρησιμοποίει. Οι βλάβες στα μηχανήματα  γι αυτόν πρόκληση. Διόρθωνε μόνος του τα πάντα.  Δεν σταματούσε πουθενά προχωρούσε παρακάτω.

Ο πρώτος που έφερε μεγάλες οθόνες και έκανε αναμετάδοση των γεγονότων απ όλα τα μέρη του πλανήτη. Ήταν τιμή γι αυτόν να καταφέρει να προβάλλει κάτι ιδιαίτερο που του ζητούσαν οι πελάτες του έλληνες και ξένοι να το βρει και να τους iκανοποιήσει.  Πρόσεχε πολύ την πελατεία του και ήθελε γι αυτούς το καλύτερο. Αγαπούσε το νησί του και ήθελε να προοδεύει.

GAMEOVER

Ποιος είπε ότι το παιχνίδι τελείωσε; Το Παιχνίδι δεν Τελειώνει Μέχρι να Νικήσεις

Ο Γιάννης Ο Βαπόριας  νίκησε.  Κατάφερε να χαρίσει σε όλους εμάς ατέλειωτες ώρες διασκέδασης και πολλές όμορφες αναμνήσεις. Κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του και από ελαιοχρωματιστής να τρέχει στους ρυθμούς της τεχνολογίας και να βρίσκεται ενεργάμέσα σ’ αυτή. Κατάφερε να είναι έναςεξαίρετοςοικογενειάρχης  στήριγμα για όλους. Γιός, αδελφός, σύζυγος. Πατέραςπαππούς , θείος και φίλος. Κατάφερε να τον θυμόμαστεολοι με αγάπη και ένα πλατύ χαμόγελο.

Μπορεί το παιχνίδι να είναι σκληρό, δεν παύει όμως να είναι ένα παιχνίδι  και ο καθένας από εμάς είναι  ο μόνος που μπορεί να ορίσει το πότε τελειώνει.

Μόλις έκλεισε το θρυλικό μαγαζί του πριν 3 χρόνια ήρθε και  με βρήκε.  Κάτσαμε ένα βράδυ και μιλήσαμε πολύ.  Είπαμε  πολλά. Ήθελε να με βοηθήσει δίνοντας μου τεχνογνωσία σε κάποιαπράγματα που εκείνοςήταν πιο προχωρημένος από μένα. Του πρότεινα να συνεργαστούμε . Μου λέει: θα αποσυρθώ- άλλωστε πόσο θα ζήσωακόμα. Μου Μίλαγε με ενθουσιάμε για το διαδίκτυο και πως πλέον βρίσκει πληροφορίες για οτιδήποτε τον ενδιαφέρει.

Ο Γιάννης επέλεξε να τελειώσει η ζωή του και να ασχοληθεί με τη φύση που τόσο αγαπούσε . Αποσύρθηκε και ασχολήθηκε με τα φυτά του , το αμπελάκι του, τους καρπούς του,  τα ζωάκια του.    Έτσι απλά και διακριτικά χωρίς να ενοχλήσει η να επιβαρύνει κάποιον όπως σε όλη του τη ζωή.  Λες και μέσα από κάποιο περίεργο λογισμικό είχε φροντίσει να τακτοποιήσει τα πάντα και  στη συνέχεια πέθανεξαφνικά  όπως προτιμούσε όρθιος.

Καλό ταξίδι φίλε Γιάννη Βαπόρια

Υ.Γ  Το φετινό “Πανναξιακό Πρωτάθλημα Τάβλι –HeavensCafé”  θα είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Γιάννη του Βαπόρια ως ελάχιστη ένδειξη τιμής σε όλους εμας που διασκεδάσαμε μαζί του.

«Και θυμήσου: Το παιχνίδι δεν τελειώνει μέχρι να νικήσεις».

Γιάννης Βαγ. Παπαδόπουλος

.