Έχουμε γράψει πολλές φορές ότι η αρχή του τέλους για την ελληνική οικονομία προσδιορίζεται 2 με 3 χρόνια πριν μπούμε στο ευρώ. Η κυβέρνηση Σημίτη, ούτε προετοίμασε σωστά την χώρα πριν μπούμε σ’ αυτό το ακατάλληλο για τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας νόμισμα, πολύ δε περισσότερο προέβη σε μια σειρά από εγκλήματα για να μπούμε κι αφού μπήκαμε έκανε τα εντελώς αντίθετα απ’ αυτά που έπρεπε να γίνουν για να προσαρμοστούμε σ’ αυτό.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των εγκληματικών λαθών του καθεστώτος Σημίτη, σε συνάρτηση με τις γνωστές παθογένειες της ελληνικής οικονομίας, όπως αυτές παγιώθηκαν από την δεκαετία του 80’, ήταν να οδηγηθούμε 8 χρόνια μετά το «θαύμα» της ΟΝΕ, στην ταπεινωτική πτώχευση και......
στα μνημόνια…
Κάνοντας έναν μίνι απολογισμό, της μετά Σημίτη εποχής, θα λέγαμε πως η κυβέρνηση Καραμανλή, παρόλο που αποδείχτηκε «δειλή» για να προβεί σε μια σειρά από σημαντικές αποφάσεις, που θα άλλαζαν την πορεία του τιτανικού προς το παγόβουνο, εντούτοις κατάφερνε να διαχειρίζεται επαρκώς το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος της χώρας. Ένα χρέος το οποίο πλήρωνε κανονικότατα χωρίς προβλήματα στις δόσεις. Οι παγκόσμια οικονομική κρίση που έσκασε το 2008, ήταν εκείνη που χτύπησε ηχηρότατα τις καμπάνες για την ελληνική οικονομία. Η κυβέρνηση Καραμανλή, παρά τις μεγάλες δικές της ευθύνες, προειδοποίησε τον Ελληνικό λαό.
Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε εντελώς διαφορετική άποψη και διατράνωνε πως «λεφτά υπάρχουν». Αυτό προεκλογικά… Διότι μετεκλογικά ανακάλυψε πως είμαστε διεφθαρμένοι και τιτανικός…. Μετά τις θλιβερές δηλώσεις του ΓΑΠ, οι οποίες μας ταπείνωναν σαν λαό παγκοσμίως, «ξαφνικά» οι αγορές ανακαλύπτουν ότι το χρέος είναι μεγάλο και εντελώς «ξαφνικά» η χώρα μπαίνει στο σπιράλ του τρόμου με τα μνημόνια. Δηλαδή μετατρέπεται ένα ιδιωτικό χρέος προς τις αγορές σε διακρατικό χρέος με πολύ σκληρούς όρους και υποθήκη της χώρας.
Λόγω της δυσκολίας να εφαρμοστούν τα μνημονιακά μέτρα, ο ΓΑΠ αποφασίζει την μεγάλη απόδραση και συναποφασίζεται να γίνει οικουμενική κυβέρνηση με «Σημιτικό πρόσημο», η περίφημη κυβέρνηση Παπαδήμου. Επειδή όμως ο Παπαδήμος δεν είχε την λαϊκή νομιμοποίηση, έπρεπε να βρεθεί ο επόμενος Πινόκιο του ελληνικού πολιτικού θεάτρου σκιών.
Και βρέθηκε στο πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά. ΖΑΠΠΕΙΟ 1, 2, 3, και «τέζα ο καμπούρης»! Φυσικά ο Σαμαράς κερδίζει χαλαρά τις εκλογές και συνεχίζει το σχέδιο με το δεύτερο μνημόνιο. Κι ενώ η χώρα έδειχνε να πηγαίνει καλά, σύμφωνα με τις διαβεβαιώσεις των ξένων, εντελώς ξαφνικά τον Αύγουστο του ’14 σταματά η τελευταία χρηματοδότηση.
Και τότε αρχίζει να προβάλλεται έντονα η ανάγκη για να πάμε στο τρίτο μνημόνιο. Φτιάχνεται ένας εντελώς άδικος φόρος που λέγεται ΕΝΦΙΑ και το μνημονιακό θαύμα του Σαμαρά πάει περίπατο…
Σειρά του Τσίπρα λοιπόν… Φυσικά με «αντιμνημονιακή» σημαία και αυτός τάζει 2 τόνους ψέματα (ΕΝΦΙΑ, σκίσιμο μνημονίων, αφορολόγητα). Αφού περίμεναν να αποκτήσει ισχυρό λαϊκό μερίδιο δεν έκλεισαν τη συμφωνία το Δεκέμβρη του 14 αλλά έδωσαν δίμηνη παράταση στο μνημόνιο και επιταχύνονται οι εκλογές χωρίς λόγο με πρόσχημα την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας Χριστουγεννιάτικα!
Έρχεται λοιπόν ο Αλέξης στην εξουσία και «διαπραγματεύεται σκληρά» επί 6 μήνες χωρίς ουσιαστικό λόγο και αντίκρισμα!!! Αφού λοιπόν πέρασε αρκετός χρόνος ψηφίστηκε το τρίτο μνημόνιο σαν σωτηρία της χώρας!
Στο δια ταύτα… Ο καθένας από αυτούς λοιπόν έκανε πολύ καλά τη δουλειά του και το σχέδιο θα συνεχιστεί ακάθεκτα και με την επόμενη κυβέρνηση! Προδοσία για ίδιο συμφέρον; Ανικανότητα; Οργανωμένο σχέδιο εκ των έσω ή των έξω; Η ιστορία θα το διευκρινίσει και θα είναι αμείλικτη για όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου