Είναι δεδομένο πως οι περισσότεροι άνθρωποι παλεύουν με τον καλό και τον κακό τους εαυτό… Στην κοινωνία που ζούμε, θεριεύει πιο γρήγορα ο «εαυτός» που ταΐζεται πιο πολύ… Δυστυχώς το φαγητό για τον κακό μας εαυτό είναι άφθονο… Αποτέλεσμα να τρεφόμαστε από τα σκουπίδια της ψυχής μας.
Μην απορεί κανείς που ο κακός λύκος του νου και της ψυχής μας, γκαρίζει ακαλαίσθητα στο παλκοσένικο της βιτρίνας μας. Εμείς τον ταΐσαμε, με τα σκουπίδια που μας προμηθεύουν εδώ και....
χρόνια από τα χαζοκούτια οι «αρμόδιοι». Οι οποίοι δεν μας είπαν ποτέ ότι πρόκειται για σκουπίδια. Αυτοί έκαναν τις «δουλειές» τους και τους πλάσαραν για πρότυπα, περίτεχνα, λαμπερά και αμπαλαρισμένα, για να μας θαμπώσουν και να μην βλέπουμε την πραγματικότητα. Κι εμείς σαν χάπατα τους χάφταμε, αβασάνιστα και χτίζαμε χάρτινους «μικρούς Θεούς» που σκίστηκαν με το πρώτο ξεροβόρι. Να ‘μαστε τώρα ουρλιάζουμε σαν λύκοι – τιμωροί των χάρτινων θεών μας του πρόσφατος παρελθόντος. Δίκαια και άδικα οργισμένοι επειδή μας ξεγέλασαν. Μπορεί να αποκαλύπτονται ένας – ένας σαν μικροί κλέφτες καλικάντζαροι αντί για «θεοί». Τι να το κάνεις όμως ; Τώρα πια ο μαύρος λύκος κυκλοφορεί ανεξέλεγκτος κι ούτε μια συγνώμη δεν αρθρώνουν, ούτε αυτοί που τον γέννησαν, ούτε εμείς που τους θεριέψαμε…
Ας καθίσουμε λοιπόν να κλαίμε άβουλοι τον… άσπρο λύκο που χάσαμε γιατί δεν τον ακούγαμε που γρύλιζε. Ήταν ο ήχος του πιο αδύναμος. Πιο γοερός… Ας προσέχαμε… Υπάρχει ελπίδα τα πρόβατα να φάνε τον λύκο; Από μηχανής θεοί εμφανίζονταν ΜΟΝΟ στις τραγωδίες… Στις φαρσοκωμωδίες εμφανίζονταν ΜΟΝΟ μαριονέττες…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου