Άλυτον δι’ ημάς αίνιγμα είναι πώς ο ελληνικός λαός, ο φιλόνομος, ο νηφάλιος, ο πρακτικός, ο ουδενός άλλου κατά την οξύτητα του πνεύματος υστερών και άριστος των ιδίων του υποθέσεων οικονόμος, απεδείχθη αδεξιώτερος παντός άλλου διαχειριστής, ανίκανος να επιβάλη εις τους αντιπροσώπους του την υπεράσπισιν του συμφέροντος των πολλών και ουχί των ολίγων…“ΑΣΜΟΔΑΙΟΣ” (1875-76)
Και η διαπίστωση...
Οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις κατηγορίες:
α) εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντας κοχλιάριον να βυθίζωσι εις την χύτραν του προϋπολογισμού.
β) εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και ζητούντος παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον.
γ) εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε ζητούντος, αλλ’ επιφορτισμένους να γεμίζωσι την χύτραν διά του ιδρώτος αυτών. “Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΡΗΤΟΡΕΙΑ” (1896)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου