Η ιστορία της Μούντζας

Την τιμητική της έχει τον τελευταίο καιρό η "μούντζα", μια πανάρχαια συνήθεια που κατάφερε να επιβιώσει χιλιάδες χρόνια και στις μέρες μας να γνωρίσει μεγάλη ακμή!!
Καθημερινά πλέον στην πλατεία Συντάγματος το συγκεντρωμένο πλήθος μουντζώνει ρυθμικά προς την πλευρά του κοινοβουλίου εκφράζοντας έτσι την αγανάκτησή του προς τους Έλληνες πολιτικούς και την δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Χώρα
Η πρώτη εμφάνιση της μούτζας τοποθετείται στα βυζαντινά χρόνια. Τότε ο δικαστής προκειμένου να τιμωρήσει κάποιον για κάποιο παράπτωμα βούταγε το χέρι του στη στάχτη και με ανοιχτή την παλάμη «μουτζούρωνε» το πρόσωπο του κατηγορουμένου, ως διαπόμπευση. Τη στάχτη αυτή την έλεγαν αλλιώς και ασβόλη (= φούμο).
Από εκεί βγαίνει και το «αποσβολωμένος». Σε πολλά χωριά της Νάξου ακόμα και σήμερα συναντάμε τις λέξεις ασβολωμένος, ασβολώνομαι(λερώνομαι με κάτι μαύρο, μουτζουρώνομαι)
Την ασβόλη την έλεγαν και μούντζα που σημαίνει μουντό χρώμα, ενώ....... αργότερα έφτασε να σημαίνει «παλάμη μουντζουρωμένη με στάχτη».
Έτσι λοιπόν η ανοιχτή παλάμη έφτασε να είναι χειρονομία προσβλητική και υποτιμητική,
ενώ στα μεταγενέστερα χρονιά χρησιμοποιούνταν για να ρίξουν κατάρα ή ανάθεμα.
Σε κάποια μέρη των Δωδεκανήσων χρησιμοποιούν τη φράση “Μούντζες και στάχτες πάνω σου” ως μεγάλη κατάρα. Φαντάζομαι πως αν ήθελα να καταραστώ κάποιον, δε θα είχα στο μυαλό μου τη διαπόμπευση επί Βυζαντίου ως τιμωρία για μικρά παραπτώματα.
Το μούντζωμα ως ανάθεμα χρησιμοποιείται σε διάφορες περιοχές της χώρας. Σε κάποιες ως μέσο προφύλαξης για το μάτιασμα, σε άλλες πάλι μούτζωναν το νεκρό για να πάρει όλα τα κακά μαζί του στον άλλο κόσμο.
Σε κάποια μέρη ακόμα μουντζώνουν τους νεκρούς, για να προσβάλουν το χάρο, να τον ξορκίσουν και να τον διώξουν,
Ρίζες όμως της μούτζας βρίσκουμε και στην αρχαία Ελλάδα….
Τότε τα ανοιχτά δάχτυλα σχηματοποιούσαν τις ακτίνες του ηλίου… ο θιγμένος έριχνε τις κατάρες του μέσω του πανίσχυρου ήλιου