Πέμπτη, Ιουλίου 21, 2016

Η μαρτυρική γη του χρυσοπράσινου φύλλου

του Αριστοτέλη Βασιλάκη
20 Ιουλίου 1974. Είναι η μέρα που ο χρόνος για την μαρτυρική Κύπρο σταματά. Είναι η μέρα που αλλάζει τον ρου της ιστορίας για «χρυσοπράσινο φύλλο». Η Τουρκία, ενδεδυμένη τον μανδύα του προστάτη των τουρκοκυπρίων ισχυρίστηκε ότι.....
πραγματοποιεί «ειρηνική επέμβαση» με σκοπό την επαναφορά της συνταγματικής τάξης στην Κύπρο, που είχε καταλυθεί από το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, πέντε μέρες νωρίτερα στις 15 Ιουλίου, του 1974.
Θυμάμαι τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου να φεύγει πρώτος για τα Φάρσαλα και να επιστρέφει τελευταίος από την επιστράτευση… Πολύ μικρός εγώ το 1974 δεν κατάφερα να τον αναγνωρίσω με την πλούσια γενειάδα που είχε αποκτήσει…

Ήμουν μικρό παιδί τη δεκαετία του 80’. Πολιτικοποιημένος πριν καν μπω στην εφηβεία μου… Άκουγα θείους μου και γείτονες, δεξιούς – κεντρώους –αριστερούς, δεν έχει σημασία, να μιλάνε και να τσακώνονται για τον φάκελο της Κύπρου…

Θυμάμαι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου, να διαφωνούν με την αστική ευγένεια που τους διέκρινε στην Βουλή, για τον φάκελο της Εθνικής τραγωδίας της πληγωμένης και ακρωτηριασμένης μεγαλονήσου του Ελληνισμού.

Στο μυαλό μου πάντα υπήρχε η εικόνα ενός τεράστιου φακέλου, ο οποίος περιλαμβάνει έγγραφα και απόρρητες συνομιλίες, τα οποία φωτίζουν την αθέατη πλευρά μιας ακόμα τραγωδίας του Ελληνισμού… Κάτι σαν τα σημερινά Wikileaks…

Πάντα πίστευα και εξακολουθώ να το πιστεύω, πως ποτέ δεν μάθαμε την πραγματική αλήθεια για το Κυπριακό. Για την ακρίβεια, μάθαμε την αλήθεια που έπρεπε να μάθουμε, για να πορευτούμε τα επόμενα χρόνια, σβήνοντας από μέσα μας τις πληγές…

Πέρασαν τα χρόνια… Η Ελλάδα πέρασε πολλά… Η Κύπρος ακόμα περισσότερα… Μέχρι και σήμερα, κανένας φάκελος δεν άνοιξε… Για την ακρίβεια ξεχάσαμε ήδη την ύπαρξη του…

Η κοντή μνήμη των Ελλήνων βοήθησε σε αυτό… Αν το Έθνος μας διακρίνεται για κάτι, είναι για τη μνήμη χρυσόψαρου, που διακρίνει τους Έλληνες… Για την επιπολαιότητα με την οποία προσεγγίζουμε την ίδια μας την ιστορία… Ακόμα και σήμερα το Κυπριακό παραμένει δυσεπίλυτος γρίφος… Γόρδιος δεσμός…

Η Μικρασιατική καταστροφή, το έπος του 40’, ο εμφύλιος πόλεμος, τα Ιουλιανά, η δικτατορία, η τραγωδία της Κύπρου, τα Ίμια, η είσοδος της χώρας στα μνημόνια, λογικά θα έπρεπε να μας είχαν «συνετίσει»… Συνισταμένη όλων αυτών των ιστορικών στιγμών είναι μια… Όποτε οι Έλληνες ήμασταν ενωμένοι κερδίζαμε και τον πιο ισχυρό εχθρό… Όποτε ήμασταν διχασμένοι, δεν χρειαζόμασταν καν εχθρό για να διαλυθούμε… Τα καταφέρναμε και μόνοι μας…

Η επέτειος του Αττίλα ας μας παραδειγματίσει… Άλλωστε όλα τα καλοκαίρια του Ιούλη είναι καυτά. Γενικώς ο Ιούλιος κρύβει εθνικές τραγωδίες… Δεν είμαι Κασσάνδρα, ούτε θέλω να την παραστήσω… Απλά εφιστώ την προσοχή σε όλους μας… Τα εθνικά μας θέματα επιφανειακά είναι σε ύφεση, λόγω της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης που ταλανίζει το ελληνικό κράτος τα τελευταία 6 χρόνια… Ας γίνει η γη του χρυσοπράσινου φύλλου, οδηγός αντιμετώπισης κρίσιμων καταστάσεων και για την γη του Αριστοτέλη, του Περικλή και του Σωκράτη…
Bookmark and Share
Blog Widget by LinkWithin

Δεν υπάρχουν σχόλια :