Ιπποκρατείου Νοσοκομείου Αθηνών.
Τον επικήδειο που ακολουθεί εκφώνησε ο Βασίλης Φραγκουλόπουλος, νομικός και οικονομολόγος, στενό φίλο του εκλιπόντος, ενώ ξεπροβόδισαν τον νεκρό και οι Νίκος Μαγκανάρης, φιλόλογος και δημοτικός σύμβουλος Γαλατσίου, Δημήτρης Νικηφόρος, φιλόλογος από την Γ΄ ΕΛΜΕ και η Ισιδώρα Παγκάλου, πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Γαλατσίου. Αναγνώστηκαν ψηφίσματα του συλλόγου Κορωνιδιατών και του πολιτιστικού-εξωραϊστικού συλλόγου Κορώνου.
Συγκινητικός ήταν ο αποχαιρετισμός του νεκρού από το βαφτιστήρι του Μάριο Μανωλά, που έπαιξε με το βιολί του, πάνω από τον τάφο, δυο αγαπημένους σκοπούς του Γιιάννη: "όταν χαράζει στο Αιγαίο" και "κρίμα την αγάπη".
Όσοι είχαν την τύχη να γνωρίσουν τον Γιάννη Σιδερή δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ.
ΥΣΤΑΤΟ ΧΑΙΡΕ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΣΙΔΕΡΗ
(Επικήδειος λόγος του Βασίλη Φραγκουλόπουλου)
«Σ’ άγγιξα και φαντάστηκα μάρμαρο σμιλεμένο
και μόνη αναρωτήθηκα πού πήγεν η ψυχή,
σε χέρια γλύπτη άυλου που σ’ είχε αρχινημένο
ή σε φλόγα π’ άναψε κι έσβησεν η βροχή».
Με αυτούς τους στίχους της Μαργαρίτας Ψαρρού-Λιατοπούλου στο νεκρό πατέρα της αποχαιρετώ, αποχαιρετούμε σήμερα τον Γιάννη. Η πρωϊνή καμπάνα της Αγίας Μαρίνας στην Κόρωνο το Σάββατο 3 Ιανουαρίου μετέδωσε τα δυσάρεστα νέα και στην Αθήνα.Τα θλιβερά γεγονότα ειδοποιούν πρώτα τους πολύ οικείους και μετά την καμπάνα και το χωριό και μέσω αυτής συνήθως τους απόδημους Ναξιώτες. Ο άνθρωπος «ως άνθος μαραίνεται, καιως όναρ παρέρχεται»... «Πάντα σκιὰς ασθενέστερα, πάντα ονείρων απατηλότερα. μία ροπὴ και ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται», όπως υπενθυμίζουν τα νεκρώσιμα ιδιόμελα του Ιωάννη Μοναχού, του Δαμασκηνού.
Ο Γιάννης Σιδερής, ο Γιάννης του Μπεομήτσου, ο οποίος αιφνιδίως αποχωρεί εκ του κόσμου τούτου, ξεπροβόδισε πολλούς συγχωριανούς του στο ύστατο και οδυνηρό ταξίδι τους. Σήμερα αναγκάζομαι να τον προπέμψω εγώ, ένας στενός,πιστός και αδελφικός φίλος του επί 40 έτη, ένας συνεργάτης και συνοδοιπόρος του σε πολλά πεδία της πολυσχιδούς παρουσίας και δράσης του.
Ο Γιάννης γεννήθηκε στην ποθεινή του Κόρωνο της Νάξου στις 18 Μαρτίου 1949, παιδί πολυμελούς, φτωχής, αλλά εργατικής, αξιοπρεπούς και τίμιας οικογένειας. Εκεί τελείωσε το Δημοτικό σχολείο και τη μέση εκπαίδευση στο Γυμνάσιο της Νάξου. Το 1970 φοίτησε στη Σχολή του ΟΤΕ, ύστερα από εξετάσεις και διορίστηκε στον ΟΤΕ Σύρου. Την ίδια χρονιά εισήχθη στο Φυσικό τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου σπούδασε ως υπότροφος. Είχε το πάθος και το πείσμα να σπουδάσει, να αυτοσυστηθεί στη γνώση και την έρευνα και να ξεφύγει από τα δεσμά της φτώχειας του χωριού. Όπως στιχουργεί ο Στέφανος Πολυκρέτης «Κι ως ήρθε η ώρα του ξεριζωμού/από τη γη μας,/πήραμε ακόμη/μιαν ασμυριγλόπετρα μαζί μας/για να την έχει ο νους/γι’ ακόνι...». Ο Γιάννης σπούδασε δουλεύοντας σκληρά, όπως σε όλη του τη ζωή, ακόμα και τώρα μετά τη συνταξιοδότησή του. Δε θεωρούσε τη χειρωνακτική εργασία υποδεέστερη της αμιγώς πνευματικής. Το 1977 διορίστηκε καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση.
Εκπαιδευτική και συνδικαλιστική δραστηριότητα
Το 1978 επελέγη να διδάξει στο Πρότυπο Λύκειο Αναβρύτων. Εργάστηκε, επίσης, ως επιστημονικός συνεργάτης στην Εκπαιδευτική Τηλεόραση, ως μέλος ομάδας συγγραφής και παρουσιαστής εκπαιδευτικών θεμάτων Φυσικής και Χημείας, καθώς και ως μέλος επιτροπών για τη διαμόρφωση των διδακτικών βιβλίων της Φυσικής του Λυκείου.
Διετέλεσε καθηγητής στο 22ο Λύκειο Αθηνών και Διευθυντής στο 30ο Λύκειο Αθηνών, στο 1ο Λύκειο Γαλατσίου, στο 3ο Γυμνάσιο Γαλατσίου και στο 2ο Λύκειο Γαλατσίου. Από τις διδακτικές και διοικητικές θέσεις του στη Μέση Εκπαίδευση ο Γιάννης ενέπνευσε με το ήθος, την ευγένεια, το χιούμορ και την οργανωτική του επάρκεια τους συναδέλφους και μαθητές του. Η ομαλή λειτουργία και η ανασυγκρότηση των σχολείων που υπηρέτησε και διηύθυνε, οι καινοτόμες αποφάσεις αλλά και οι σχέσεις κατανόησης και διαλλακτικότητας που οικοδομούσε με τους μαθητές και τους γονείς τους ήταν τα κύρια στοιχεία που εικονογραφούσαν τον εκπαιδευτικό του χαρακτήρα, το βίωμα και η πράξη του.
Στον εκπαιδευτικό συνδικαλισμό είχε προσφέρει πολλά ο Γιάννης, μαχόμενος για την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό της Παιδείας. Ήταν για 30 συναπτά έτη μέλος Διοικητικών Συμβουλίων ΕΛΜΕ (Ενώσεων Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης) και στο προεδρείο της Γ΄ ΕΛΜΕ ως Γ. Γραμματέας, Αντιπρόεδρος και για αρκετά χρόνια Πρόεδρος. Το 1997 εκλέχτηκε οργανωτικός Γραμματέας του Δ.Σ του ΚΕ.ΜΕ.ΤΕ (Κέντρου Μελετών και Τεκμηρίωσης της ΟΛΜΕ). Επίσης ήταν μέλος της Ενώσεως Ελλήνων Φυσικών, με ενεργό παρουσία σε συνέδρια ως εισηγητής και μέλος για αρκετά χρόνια της Νομαρχιακής Επιτροπής Παιδείας Αθηνών, ως εκπρόσωπος των εκπαιδευτικών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Συλλογική και κοινωνική δραστηριότητα
Ο Γιάννης διετέλεσε πρόεδρος πολιτιστικών και αθλητικών Συλλόγων, Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων, σχολικών επιτροπών. Ήταν ένας ακούραστος και ανιδιοτελής διάκονος του συνανθρώπου και του συλλογικώς πράττειν, ενεργός και μαχητικός πολίτης.
Ασχολήθηκε ενεργά και με ζέση από νεαρή ηλικία μέχρι και το θάνατό του με τα προβλήματα του χωριού του, της Νάξου και των Κυκλάδων. Διετέλεσε Πρόεδρος του Συλλόγου Κορωνιδιατών τα έτη 1981-1990 και 1993-94 και υπεύθυνος της έκδοσης και αναμορφωτής του περιοδικού «Κορωνιδιάτικα Χρονικά», όπου η συνεργασία μας υπήρξε άψογη και καρποφόρα.
Υπήρξε μέλος του Δ.Σ της Ομοσπονδίας Ναξιακών Συλλόγων, από το λυκόφως της συλλογικής παρουσίας της, αναλαμβάνοντας κατά καιρούς θέσεις ευθύνης, Γενικού Γραμματέα και Αντιπροέδρου.
Υπήρξε, επίσης ιδρυτικό μέλος και μέλος του Δ.Σ της Ένωσης Κυκλαδικού Τύπου.
Δημοτική και πολιτική δραστηριότητα
Ο Γιάννης από το 1994 ασχολείτο με την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Στην αρχή στο 6ο Διαμέρισμα Αθηνών, μετά στο Δήμο Γαλατσίου, ως δημοτικός σύμβουλος από το 1998, πρόεδρος της Δημοτικής Επιτροπής Παιδείας τα έτη 2003-2006, αντιδήμαρχος Παιδείας,αντιπρόεδρος της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής,μέλος του Δ.Σ. του Οργανισμού Κοινωνικής Προστασίας και Αλληλεγγύης,μέλος του Δ.Σ. του «Πολιτιστικού και Αθλητικού Οργανισμού Βασίλης Παπαδιονυσίου»,μέλος τηςΔημοτικής Επιτροπής Ισότητας, μέλος του Συμβουλίου Ένταξης Μεταναστών, μέλος του Δ.Σ. του Συνδέσμου Προστασίας και Ανάπλασης του Πεντελικού Όρους (ΣΠΑΠ).Αυτόν τον καιρό και μέχρι τον θάνατό του ήταν δημοτικός σύμβουλος Γαλατσίου και τακτικό μέλος της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής και του Δ.Σ. του Πολιτιστικού και Αθλητικού Οργανισμού του δήμου Γαλατσίου.
Δεν πρέπει να παραλείψω την πολιτική του δραστηριότητα, που ασκούσε πάντα με ευπρέπεια και συνέπεια, χωρίς αγκυλώσεις και φανατισμούς, με γνώμονα πάλι την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο και το καλώς νοούμενο κοινωνικό συμφέρον.
Η πληθύς αυτή των δραστηριοτήτων του Γιάννη τον έκανε να γνωρίσει ανθρώπους σε καίριες κοινωνικές και πολιτικές θέσεις και να τους αξιοποιήσει για το καλό του κοινωνικού συνόλου και τη λύση συλλογικών προβλημάτων. Η έγνοια του Γιάννη ήταν οι απλοί άνθρωποι. Ποτέ δε ξέχασε την ταπεινή καταγωγή του. Ποτέ δεν εγκατέλειψε τον αγώνα για πρόοδο. Ήταν ονειροπόλος και πραγματοποιός. Ποτέ δεν αρνήθηκε τη συνδρομή του, με ποικίλους τρόπους, στους απλούς και ανήμπορους ανθρώπους. Είχε μιαν ανεπιτήδευτη λαϊκότητα και γνήσια μαχητικότητα, ένα χάρισμα επικοινωνίας με τους ανθρώπους, μια άδολη καρδιά, που τελικά του φέρθηκε μπαμπέσικα και τον πρόδωσε.
Τον αποχαιρετώ με βαθύτατη οδύνη και πόνο. Ο θάνατος προσφιλών προσώπων, όπως του Γιάννη, αποτέμνει ένα κομμάτι της ζωής μας, της ζωής της οικογένειάς του, κυρίως, και των φίλων του. Ένα κομμάτι της μικροϊστορίας, της ιστορίας του τόπου μας. Ένα κομμάτι από την Κόρωνο, τον Λυώνα, τ’ Αργοκοίλι, το Γόνατο, τον Περίβολο, τα Χρουσέπια, το Θόλος, τον Φυρό Γκρεμνό, το Λιμνάρι, του Λαοέρου, τα κυνηγοτόπια που τα έζησε από μικρός και τα επισκέπτονταν νοσταλγικά τα καλοκαίρια συντροφιά με τον αφοσιωμένο Φρόιντ.«Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,/μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων», όπως γράφει ο Καβάφης.
Στη λατρευτή του γυναίκα Ζωή και στα λαμπρά παιδιά τους, τον Δημήτρη και τον Κώστα, εύχομαι να απαλύνει τον βαθύ και ανείπωτο πόνο τους η μνήμη ενός ανθρώπου, που στον ατομικό, οικογενειακό και κοινωνικό βίο του υπήρξε ανεπίληπτος, υπόδειγμα συμπεριφοράς, ανθρωπισμού και κοινωνικής προσφοράς. Μπορεί ο Γιάννης, το Μπεομητσάκι, όπως τον λέγαμε οι φίλοι, να έπαψε να μετέχει στο εξαίσιο θαύμα της ζωής, μπορεί να μπήκε στη λέμβο που όλους μας αναμένει, για να ακούσουμε, όπως λέει ο Εμπειρίκος, τον λεμβούχο να λέει: «Τέρμα εδώ. Εμπάτε. Ποταμός Αχέρων», αλλά θα ζει ακατάπαυστα στη μνήμη, στις αναμνήσεις, στις σκέψεις, στα αισθήματα,στις εγκόσμιες παρέες μας, στα σοκάκια και στην πλάτσα, τις ράχες και τις ρεματιές της Κορώνου, στις γειτονιές και στα στέκια του Γαλατσίου.
Καλό και γαλήνιο ταξίδι πεφιλημένε, ακριβέ, προσφιλέ μας φίλε. Αιωνία η μνήμη σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου